Dream haar droom
Ik ben nog steeds in het donker, maar het voelt hier anders. Het lijkt heel even of ik in een tunnel sta, langzaam komt er licht naar me toe. Ik wil zien wat het met zich meebrengt, een nieuw begin of oude herinneringen. Ik ga eropaf terwijl het licht groter wordt, ineens sta ik op een groot grasveld, er groeien bloemen. Dylan staat er in het midden, het voelt als een sprookje. Ik ren naar hem toe en vlieg hem om zijn hals, ik kus hem en hij mij. Het voelt als een hereniging, zijn armen om mijn middel zijn lippen op de mijne, maar dan een mes tussen onze ribben. Ik hap naar lucht en val om, hij valt ook, ik kijk hem aan en zie hoe hij zijn ogen sluit. Hoe hij me verlaat, ik huil en voel het bloed langs mijn handen stromen. Ik ben je echt kwijt. Ik huil en schreeuw, ik roep zijn naam probeer met de kracht die ik nog heb hem wakker te schudden. "Verlaat me nou niet, alsjeblieft ik kan het niet." Ik kan het niet alleen. Mijn gedachten en woorden gaan niet meer samen. Ik voel hoe ik een soort schokkerige bewegingen maak, overeind schiet en weer ga liggen. Ik tast in het gras om hem nog te voelen, maar ik ga door hem heen of hij er niet is, of hij nooit bestaan heeft. "NEE, NEEEEEE!" Het kan niet, het mag niet, kom terug. Het gras vervaagt, de bloemen verwelken. Ik voel van alles, maar vooral heel veel pijn, totdat er een hand op mijn schouder gelegd wordt. Ik draai me om, maar zie niemand die ik herken. Hij pakt me vast en neemt me in zijn armen. Alles in me wil slaan, schoppen, misschien zelf wel bijten, maar ik doe het niet. Ik geef me over aan het onzichtbare, aan het donker en de stilte.
