Gekletter van bestek snijdt door zijn ziel. Het wekt hem abrupt, meedogenloos. Zijn wang brandt van zijn natbetraande kussen. De realiteit heeft hem zelfs in zijn dromen gevonden. Slaapdronken zoeken zijn voeten zijn pantoffels. Hij stoot zijn knie hard tegen het lege ledikant op de overloop. Het geluid is al wat hij voelt. Diezelfde doffe dreun. Hij slikt zijn verdriet met droogte in. De trap is eindeloos lang. Tijd waart misselijkmakend rond.
‘Wist je dat ik in drie seconden al het bestek van de vaatwasser netjes in de la kan leggen?’ Haar cynische glimlach verteert hem langzaam. ‘En in drie tellen trek ik mijn sokken en schoenen uit. Tadááá!’ Ze spreidt haar armen vol gemaakte trots na haar behendige demonstratie en lacht als een enge clown. Een rilling bevriest zijn rug. ‘Drie tellen om de wasmachine te legen, twee plantenbakken water te geven, koffie in te schenken. Ik ben sneller dan Johnny Depp in die ene episode.’
‘Marit, godverdomme, stop!’ Hij drukt zijn handen op zijn oren en knijpt zijn ogen dicht tot hij dansende vlekken ziet. ‘Het is niet jouw schuld!’ Hij zucht verslagen. ‘Het is niet onze schuld. Ze liep zo snel …’
‘Gegrepen in oranje licht van de groene golf,’ prevelt ze huilerig. ‘We stonden erbij en ...’
Ze draait zich om en sjokt snikkend naar het keukenraam. De opkomende zon straalt de kleur die het stoplicht had op het fatale moment en stelt haar twee simpele keuzes: stoppen of doorgaan? Na drie seconden blijft ze het antwoord voor altijd schuldig.
