DIKKE VAN DALEN
Als klein mannetje bleek hij te beschikken over een fenomenale woordenschat, " de Dikke van Dalen" was zijn bijnaam en hij liet het zich welgevallen. De genoemde omvang sloeg op de reikwijdte van zijn geest en niet op zijn fysieke gestel, dit ter verduidelijking, zo wordt u als lezer niet op het verkeerde been gezet. De overige leerlingen blonken uit in sport , de Dikke van Dalen echter zat meestal aan de kant wat voor zich uit te mijmeren. Zijn ogen gingen schuil achter een vierkant montuur met brede glazen , type groeten van Hak en zijn kapsel groeide de hoogte in en leek nog het meest op een paddestoel. De Dikke moest het van zijn uiterlijk niet hebben dat moge duidelijk zijn, maar wist toch met zijn woordenschat - trefzeker de pestkoppen op afstand te houden. Hij worstelde nog erg met zijn afkomst, was geboren al kind van joodse ouders en voelde zich een vreemdeling en hield zich mede daarom aan de oppervlakte. Het gevaar lag immers nog altijd op de loer en hij dook onder in zichzelf en was altijd en eeuwig op de vlucht. Zijn vader was opgegroeid met de vluchtkoffers kant en klaar ingepakt, onder zijn bed waar hij zich veilig waande. Dikke groeide op in het kielzog van deze angst en innerlijk beefde hij op zijn grondvesten. Zijn opa en oma zwegen als het graf wat het joodse vraagstuk betreft. De nagedachtenis aan de verloren zielen hield hem echter uit de slaap en overdag speelde hij slechts dat hij de Dikke van Dalen was. De woorden waren niet meer dan loze beloften , een luchtballon gevuld met de illusie van hoe het leven zou behoren te zijn.
