Harvey jogde al een paar maanden sinds hem dringend was aangeraden af te gaan vallen. Zijn huisarts had hem een uitgebreid schema sportschema mee gegeven. Gecombineerd met een dieet moest dat er voor zorgen dat hij van 140 kilo naar 90 kilo zou gaan. Om mee te beginnen...Bij zijn eerste bezoek aan de sportschool gooide Harvey het sportschema gelijk de prullenbak in. Zijn vrouw was meegegaan naar een sportzaak in de stad om hem gelijk maar in het nieuw te steken. Uiteindelijk was de keuze gevallen op een lichtblauw sportpak. De broek had een rekband wat hem wel goed uitkwam. Het werd afgemaakt met een paar Adidas sportschoenen en een zweetband die hij er gratis bij kreeg. Tot slot kocht hij nog een sporttas om alles netjes in op te bergen.
Met gezonde tegenzin ging Harvey die dag uit zijn werk naar de sportschool. Hij ging liever uit zijn werk, want hij was bang dat als hij eenmaal thuis zat hij niet meer overeind kwam. Hij parkeerde zijn auto zo dicht mogelijk bij de ingang en stapte uit.
Vanaf de achterbank nam hij zijn sporttas en klom de vier trappen op naar boven. Toen hij de grote kleedkamer binnenkwam stonden de zweetdruppels al op zijn voorhoofd en plakte zijn overhemd aan zijn rug.
Hij trok een hokje open om zich te verkleden. Harvey kon dat ook in de grote kleedruimte doen maar hij had geen zin om zich tussen al die andere strakke, gespierde mannen te gaan omkleden. Hij kwam uit zijn kleedhok en liep toevallig recht tegen een grote passpiegel op. Harvey wist niet of hij moest lachen of huilen. Daar stond een 45 jarige te zware man met een lengte van 1 meter 90 en een buik die zo dik was dat hij zijn eigen pik niet kon zien in een blauw sportpak. Waarschijnlijk zou hij worden opgepakt als hij met dat pak aan de straat op ging. Harvey liep naar de balie en gooide zijn sportschema in de prullenbak. Toen legde hij zijn probleem voor aan de jonge dame die daar stond.
' Ga hardlopen ,'zei ze tegen hem.' Lekker in de frisse buitenlucht. Begin met een kilometer en breid het dan langzaam uit. Rustig beginnen en niet overmoedig worden. En u zult zien dat als u een paar maanden verder bent, de kilo's er vanzelf af gaan.'

 

Harvey had haar goede raad opgevolgd en inderdaad. In combinatie met het dieet was hij al 10 kilo kwijtgeraakt en liep hij iedere dag vijf kilometer. Zijn vrouw was trots op hem en moedigde hem zelfs aan. Tot zijn grote tevredenheid kon hij zelfs kleren aan die al jaren ongedragen in de kast hingen. Om de dag stond hij zichzelf voor de spiegel te bewonderen en te verbazen over de resultaten die hij boekte. Dat motiveerde hem de afstanden te vergroten. En zo kon het dus gebeuren dat hij verder ging denken dan de vijf kilometer.
De dag waarop dat ging gebeuren was een zaterdag en Harvey had zich voorgenomen voor de tien kilometer te gaan. Hij had een route uitgestippeld door een bosrijk gebied waar hij nog niet eerder was geweest. Die ochtend had hij zijn tas ingepakt, zijn vrouw gekust en gezegd dat hij met een paar uur weer terug was.
Na een half uur rijden was hij op het punt waar hij zijn tocht ging beginnen. Een breed pad liep langs een rivier waar aan de oever een paar kinderen en een vrouw met opgetrokken broekspijpen in stonden. Het pad liep langs een helling omhoog en verdween in de bossen. Volgens de kaart had hij twee kilometer bospad en daarna drie kilometer langs de rivier. Daarna kon hij dezelfde route weer terug volgen. Harvey deed zijn rugtas om en keek naar de lucht. Een waterig zonnetje scheen door een dun grijs wolkendek. Harvey vond het best. Te warm was niks voor hem, dit weer was precies goed.
De helling was redelijk steil en tot zijn ongenoegen zag hij aan beide kanten van het wandelpad lege blikjes en wikkels van snoepgoed liggen. Af en toe passeerde hij een hengelaar die onbewogen naar de dobber zat te staren of een wandelend stelletje maar hoe verder hij het bos in kwam,hoe stiller het werd. Harvey keek op zijn horloge en zag dat hij al meer dan een half uur aan het lopen was. Om hem heen werd het steeds stiller. Geen enkel geluid drong tot hem door, alleen het ritmische geluid van zijn eigen zolen op het bospad. Abrupt hield het stenen pad op en ging over in een zanderig weggetje. Harvey vertraagde zijn tempo en merkte dat de struiken om hem heen steeds groter en dikker werden en op sommige plekken het modderige zandpad overwoekerde. Harvey veegde het zweet van zijn voorhoofd en besloot even een pauze te nemen. Nergens was iets te zien waar hij even op kon zitten dus besloot hij rustig door te lopen en ondertussen een voedzame muesli reep te eten. Opeens hoorde hij een gehuil in de verte dat niets menselijks had. Tegelijk realiseerde hij zich dat hij verdwaald was.
Zijn hartslag versnelde en zijn handpalmen voelden klam aan. Wat was dat in godsnaam voor geluid. Hij keek achter zich..verbeeldde hij het zich nu of was de begroeiing achter hem dichter dan net. Weer klonk het gehuil...alleen nu een stuk dichterbij...
Hier was iets helemaal niet goed. Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht. Het laatste stukje van zijn muesli reep viel op de grond. Stapje voor stapje liep Harvey verder en zag dat er een meter of tien verder een open plek was. Het gehuil kwam daar vandaan en klonk nu anders. Het leek uit de kelen van honderden mensen te komen en varieerde in toonhoogte en volume. Ben ik bezig gek te worden, vroeg Harvey zich af. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit zo bang was geweest, maar toch overwon zijn nieuwsgierigheid het van zijn angst. Hij spande zich in om zijn paniek te bedwingen en deed een paar stappen naar voren tot dat hij bij de open plek stond. De adrenaline raasde door zijn lichaam, klaar om weg te rennen mocht dat nodig zijn. Hij wist niet waarom hij nog doorliep. Ieder normaal mens had allang de benen genomen en nooit meer terug gekomen naar deze plek.
Op dat ogenblik stierf het gehuil weg en werd vervangen door een gespannen stilte.
Een lange verschijning zat met de rug naar hem toe op een omgevallen boomstronk met naast hem een grote zwarte vuilniszak.
Harvey keek omhoog. De zon ging nu helemaal schuil achter een dik grijs wolkendek en het leek er zelfs op alsof het binnen enkele minuten kon gaan regenen. Terwijl hij zwijgend keek naar de lange donkere gestalte kwam die overeind en draaide zich om.
Zijn huid was van een kleiachtige kleur en stond gespannen om zijn kale hoofd. Zijn smalle bloedeloze lippen trokken samen in een grijns en ontblootte een rij onregelmatige gele tanden. Zijn ogen leken op twee gloeiende kolen en er lag een onmiskenbare wreedheid in. Zwarte kleren fladderden als vodden om zijn magere lichaam. Hij was langer dan Harvey.
'Harvey,'zei hij met krassende stem. 'Ik heb jarenlang op je gewacht.'
Eindelijk was Harvey in staat geluid voort te brengen. 'Wie ben jij?'
Hij stond onbeweeglijk en voelde zijn maag zich omdraaien.
'Noem mij maar de verzamelaar.'
Een geur van rottend afval drong door in Harvey' s neusgaten en onwillekeurig deed hij een stap achteruit. Hij wees op de vuilniszak die hevig bewoog.
'Wat zit daarin,'vroeg Harvey. Zijn stem ontsnapte als een piepend geluidje uit zijn keel.
'Zielen,dolende zielen die wachten op hun verlossing.'
Hij grijnsde zijn rottende tanden bloot toen hij bijna liefkozend naar de zak keek.
'Na een aantal jaren ga je een band met ze opbouwen.'
'Ik..ik begrijp het niet.'stotterde Harvey. Hij voelde een enorme aandrang om te plassen en deed zijn uiterste best om het tegen te houden.
'Laat het maar lopen,'zei de verzamelaar. Het leek alsof hij door Harvey heen keek. 'Ik roep die reactie vaak bij mensen op als ze me zien.'
Harvey 's gezicht werd rood van schaamte toen hij het liep lopen en zijn mooie blauwe broek verkleurde door de gele straal.
Er gleed een smalende grijns over het magere gezicht. Zonder zijn ogen van Harvey af te houden opende hij de zak en gunde hem een blik in de inhoud daarvan. Tot zijn grote afschuw zag hij naakte lichamen van mannen,vrouwen en kinderen spartelen in een soort gelei. Het leken er honderden te zijn. Sommigen keken hem met opengesperde ogen aan , hun mond vertrokken in een woordeloze schreeuw.
Het leek alsof zijn stem van heel ver weg kwam.'Waarom laat je me dit allemaal zien...waarom ben ik hier?'
De man keek hem strak aan en in zijn stem lag een strenge onverbiddelijkheid.
'Als er een nieuwe Verzamelaar komt worden ze bevrijd. Daarom zijn ze zo opgewonden nu je er eindelijk bent. Deze dolende zielen hebben de overstap naar het dodenrijk nog niet gemaakt omdat ze in hun leven nog onafgemaakte dingen hebben.’
Harvey wilde gillen maar zijn stembanden weigerden dienst.
De schaduw van de verzamelaar viel over hem heen en verzwolg hem…