De kinderwagen had Danique van haar broer gekregen en het fietszitje van haar beste vriendin die nu een flinke kleuter van 5 jaar had. Danique’s eigen dochter was één en er was iets merkwaardigs aan de hand. In het begin vond ze het alleen maar lastig dat ze Britt niet kon zien liggen in de kinderwagen. De opening was naar de straat toe en niet naar de mama en de kap blokkeerde haar zicht op haar kind. Gelukkig wandelde ze af en toe naar of langs een raam en kon zo in het spiegelbeeld haar prachtige dochter bewonderen.
Op een dag, het begin van een akelige tijd, zag ze in het raam van de etalage voor haar niet haar eigen baby, maar een wit, mager schepsel. Ze schrok zich wild, ging vlug voor de kinderwagen lopen en zag haar eigen Britt. Ze had mis gezien, gelukkig. Maar de volgende dag gebeurde het weer. In de verte naderde een raam en Britt was bleek, lag helemaal stil met een verwrongen gezicht en haar beentjes waren superdun. Hoe dichter het spiegelbeeld kwam, hoe banger Danique werd. Dat klopte niet, het raam was vast vuil of zo, ze hallucineerde, … Haar blik zette zich vast op het raam, ze werd willoos en kon pas met de grootste inspanning zich langs de kap heen naar haar dochtertje wenden. Niets aan de hand: Britt lag lekker in de kinderwagen, voor zich uit dromend en lachte toen haar moeder haar aankeek.
Een week gebeurde er niets en Danique vergat bijna de akelige beelden in de ramen. Als alleenstaande moeder had ze het druk genoeg met andere dingen. Gelukkig was Britt een goede slaapster en kon ze zelf dus de hele nacht doorslapen. Tot de nachtmerries kwamen.
Die kwamen na de fietstocht naar de winkel. Britt zat achterop, daar was ze groot genoeg voor en af en toe voelde en kroelde Danique achter haar rug naar haar dochtertje. In een raam rechts van haar zag ze Britt gezellig op het fietszitje en toen kwam de gedachte aan de vorige beelden terug. Toen ze een moment later weer keek, slaakte ze een gil en viel bijna met haar fiets. Het was een lang raam dus ze kon goed kijken. Achterop haar fiets zat een afschuwelijk wezen: meer been dan vel, holle ogen die ook in het raam keken, een scheef hoofd alsof het niet helemaal vast zat en klauwachtige vingertjes die haar wenkten. Danique drukte haar remmen vast, stapte van de fiets en keek achterop. Britt strekte haar armpjes uit en even zag Danique de klauwen en de grijns, maar dan viel alles in de plooi, Britt was gewoon Britt en ze knuffelde haar baby met tranen in haar ogen tot die bijna stikte.
Die nacht sliep Britt fantastisch, maar Danique droomde dat ze in de kamer van haar dochter kwam. Die lag helemaal onder de dekens wat nog nooit gebeurd was. Danique trok in paniek de dekens weg en daar lag het lijkje van Britt in een pijnlijke grijns. Danique schrok wakker en wilde naar haar kind kijken, maar durfde niet.
De volgende dagen bleef ze thuis met haar blik bijna constant op haar dochtertje gericht en knuffelend en spelend, maar niet van harte. Waren die beelden een voorspelling? Of een plaatje van het innerlijk van Britt, van haar ziel, zo dood als een lijk? Ze praatte er met niemand over, niet dat ze echt iemand had om daarover te praten, maar ze durfde ook niet.
Uiteindelijk moest ze naar de winkel, te ver om Britt te dragen, te regenachtig om de kap van de kinderwagen te slopen en ze moest toch aan haarzelf wijsmaken dat het alleen maar hallucinaties waren die haar angst en niet haar kind weerspiegelden. Ze keek recht voor zich uit, weigerde naar de etalageramen te kijken, maar kon het niet weerstaan. Ze moest toch ook gewoon haar eigen, schattige baby zien in de weerspiegeling, dat moest gewoon. Ze keek. De ene kant van Britts gezicht was aan het wegrotten, haar prachtige blonde haar was weg en de schedel kwam tevoorschijn. Haar armpjes met gebladderd vel reikten naar haar mama en ze schreeuwde zonder tanden met bloedende lippen. Danique viel achterover op het trottoir ook schreeuwend. De kinderwagen reed een eindje alleen verder en stopte tegen een fietspaaltje. Danique lag verstijfd op de grond. Een paar omstaanders wilden haar recht helpen. Een ervan liep naar de kinderwagen.
“Niet doen,” schreeuwde Danique, “niet kijken.” Maar het was te laat. Daar kwam de vriendelijke heer met de kinderwagen. Het kindje weende, maar schreeuwde niet. Danique had haar handen voor haar ogen.
“Weg, weg,” riep ze. Een vrouw hielp haar recht.
“Er is niets aan de hand met je dochtertje, alleen geschrokken,” zei ze. Danique kalmeerde, keek door haar vingers naar Britt en begon te wenen.
Met haar dochtertje in haar armen liep ze een beetje later terug naar huis. De kinderwagen had ze gewoon laten staan.
Thuis gekomen deed ze de voordeur open en voor haar in de hall, in de grote spiegel, zag ze zichzelf met een kinderlijkje in haar armen. Haar eigen spiegelbeeld veranderde voor haar ogen in een lijk, grijnzend, schreeuwend.
Danique verloor het bewustzijn en viel met een harde smak neer op de stenen traptreden bovenop haar kind.
