Linda speelt piano alsof haar leven ervan af hangt. Met haar tong uit de mond schuift ze heen en weer op het krukje en kan haar eigen tempo haast niet bijhouden. Het liefste ‘forte’ en 'allegro' wat ongeveer inhoudt dat ze de piano niet bespeelt maar bewerkt. De foto’s op de pianokast trillen haast uit hun lijstjes. Haar vader kijkt telkens naar Linda als ze vurig speelt. Haar moeder neuriet mee terwijl ze afwast. Wat kan muziek lawaai én vreugde brengen in een huis!
Op een dag komt Kees langs. Linda vergeet het nooit. Kees en Antoinette wonen sinds twee maanden naast hen maar hebben nog niet kennisgemaakt. Het kinderloze echtpaar is erg op zichzelf. Linda opent de deur en ziet aan Kees dat hij niet zomaar komt. Hij wil haar ouders spreken. Haar vader ziet dat het ernstig is en stuurt Linda naar boven. Hij biedt Kees iets te drinken aan en vraagt hem te gaan zitten. ‘Goed, even dan’, zegt Kees. Linda is boven aan de trap gaan zitten om af te luisteren maar door de wasmachine die aanstaat is het gesprek niet goed te volgen. Ze hoort haar vader soms 'ok, begrijp ik' zeggen. Van de buurman verstaat ze iets van 'horen haar', 'het stoort' en 'niet kunnen'. Mijn god, denkt Linda, al bijna huilend. Hij vraagt mijn ouders om ...
De woonkamerdeur gaat open. Ze staan nu in de hal. Haar vader: ‘u hoort het nog. Bedankt voor uw openhartigheid.’ Linda voelt boosheid opkomen. Bedanken? Openhartigheid? Zijn ze gek geworden? Die vent pakt haar lievelingsbezigheid af! Voorzichtig gaat ze naar beneden. Ze hoort haar moeder: ‘We moeten het Linda voorzichtig brengen.’ Kaboem!! Horen ze ineens. Linda. Ze heeft de kamerdeur dicht gesmeten. ‘Zo, zegt ze, ik speel nooit meer want het stoort blijkbaar. Ik heb alles gehoord.’
Even is het stil. Haar ouders kijken geschrokken. Het lijkt alsof ze betrapt zijn. Uiteindelijk zegt haar moeder: ‘ik denk dat we Linda de waarheid moeten vertellen.’ Haar vader zucht en zegt: ‘je hebt gelijk. Lieverd, Kees vertelde zojuist dat Antoinette ernstig ziek is. Ze heeft niet meer lang te leven. Dat weten ze sinds een paar weken, vandaar dat ze nog geen kennis gemaakt hebben. Zij rust inmiddels veel.’ Haar vader stopt even. Slikt en vervolgt : ‘Antoinette was pianolerares. Ze geniet enorm van jouw pianospelen maar de uren waarop jij speelt heeft zij rust nodig.’ Linda weet niet wat te zeggen nu ze zo verkeerd gedacht heeft. ‘We hebben de rusturen doorgekregen en je kunt gewoon dagelijks spelen. En dat is niet alles’, zegt haar vader en ze ziet zijn aarzeling. ‘Wat dan?’, vraagt Linda.
‘Lieverd, je mag zelfs op haar vleugel komen spelen’, zegt haar moeder met betraande ogen. ‘Dat zou Antoinette leuk vinden. Na haar overlijden wil ze zelfs dat jij de vleugel krijgt. Liever aan jou, zei Kees, dan aan haar familie." Linda, inmiddels in tranen: ‘Natuurlijk speel ik voor haar.’ En ze valt haar ouders huilend, van dankbaarheid én verdriet, in de armen.
28-10-2023 |
![]() | Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk hieronder of klik eerst op TOELICHTING voor de werkwijze. |
Wees de eerste om commentaar te geven.
![]() | Graag jouw waardering voor de kwaliteit van deze inzending: Stem 1=minimaal, 2=matig, 3= voldoende, 4=goed, 5=perfect. |
Gebruikerswaardering: 5 / 5
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.