Blinde vlek

Ik zie hem staan daar, op straat tussen de emmers verf. Met een keurende en kritische blik kijkt hij naar de straattegels, die zijn veranderd in een vrolijke bloemenjungle van wit en blauw. Op de aangrenzende muur is in diezelfde kleuren een prachtig schilderij zichtbaar van zo’n tien meter breed. Zijn met verfvlekken bedekte kleding verraden dat hij de maker is van dit kunstwerk. Ik besluit hem te complimenteren met zijn werk en vraag waarom hij zo aan het kijken is. Wil hij soms nog verbeteringen aanbrengen, is hij dan niet tevreden? Hij antwoordt dat hij kijkt naar het effect van de regen op de recent geverfde straat en wijst mij erop dat de kleuren op die manier mooi subtiel in elkaar overlopen. Hij vertelt dat hij zo’n tien dagen bezig is geweest en dat hij het werk vandaag heeft afgerond, net op tijd voor de grote parade die eraan komt. Na nog wat gesproken te hebben sta ik op het punt mijn wandeling te vervolgen wanneer er plots een auto aan komt rijden. De man loopt naar de bestuurster toe om haar vriendelijk te vragen een andere weg te nemen, de verf is immers nog niet opgedroogd. Daar heeft mevrouw duidelijk geen boodschap aan. Met niet geringe snelheid rijdt zij over de straat, waarbij de emmers verf omvallen en een spoor van witte en blauwe vlekken achterlaten, daar waar net nog een veld van bloemen stond. Een koude rilling trekt door mijn lijf en ik kan niet geloven wat ik net heb gezien. Vol vertwijfeling kijk ik naar het resultaat en vervolgens naar de man. 'Agh, ik kan die verf nog wel corrigeren’, zegt de man, ‘maar ja, die agressie hè’.