Ik was in mijn bewegingsvrijheid beperkt. Toen ik deze scootmobiel kreeg, dacht ik: nu ben ik een invalide; mijn nieuwe bewegingsvrijheid kan ik moeilijk aanvaarden. Je doet het niet op eigen kracht. Dat zit nu eenmaal in me: zelf doen, beslissingen nemen zonder hulp van wie of wat dan ook geeft mij vrijheid.
75 jaar geleden had ik ook moeite vrijheid weer te aanvaarden. Vrij bewegen op straat? Ik kreeg pijn in mijn nek van het achteromkijken. Op iedere hoek verkrampten mijn schouders, voelde ik of die ster nog wel op mijn jas zat.
75 jaar later mag ik de straat niet op terwijl er geen vijand is te zien. Zieken gaan naar Duitse ziekenhuizen. Wie had dat kunnen denken.