Hier je gedicht o
Beroemd of berucht
Mensen zijn soms maar vreemde beesten. Ik denk niet, dat ik ze ooit zal begrijpen. Ik werk op een verlosafdeling in het ziekenhuis. Niet als verpleegkundige, maar meer voor het huishoudelijke. Ik zorg dat spullen staan waar ze nodig zijn en dat dingen worden schoongemaakt en opgeborgen.
We hebben dus mensen van allerlei pluimage en dat maakt de baan zo interessant en afwisselend. Maar soms heb je mensen die je op je hoofd doen krabben, je afvragend hoe dat thuis dan wel niet gaat.
Het stel kwam flamboyant binnenwaaien, zij had een sexy jurkje aan en zat buitengewoon strak in de make-up. Ik hoopte dat ze er niet van uit ging dat ze na de bevalling er nog net zo gelikt uit zou zien. Bevallen is een zwaar en zweterig werkje, nietwaar? Met elegante pas begaf ze zich naar haar verloskamer, haar man rende achter haar aan met de bagage in de hand. Twee grote koffers en een achttien maanden oude peuter onder zijn arm. Onvoorstelbaar wat mensen denken nodig te hebben tijdens een bevalling. Vrijwel meteen kwam hij de kamer weer uit en beval ontbijt voor twee personen. Maria,de verpleegkundige, die hun zou begeleiden die dag, vroeg vol verbazing
‘Hebben jullie thuis niet ontbeten?’
‘Nee’ antwoordde de man hooghartig ‘We hebben de hele nacht niet geslapen en konden dus niet eten’ De verpleegkundige zuchtte eens, dit ging een lange dag worden. Ze moest ook nog gaan vertellen dat de peuter naar de oppas moest, omdat ze niet bij de bevalling kon blijven. Maria haalde een paar boterhammen uit de keuken en bracht ze naar de kamer.
‘Dit is geen ontbijt van de kaart, dit is wat ik thuis ook gegeten zou hebben,’pruilde de vrouw. Ze lag als een prinses in bed en trok een ontevreden gezicht.
‘Van de kaart bestellen gaat niet meer, de keuken maakte geen ontbijt meer, daar is het te laat voor, gelukkig hebben we altijd brood in de keuken.’ Antwoordde Maria. Ze kende haar pappenheimers en dit stel dacht dat ze in een hotel waren en niet in een streekziekenhuis.
‘De kleine kan hier niet blijven, tijdens de bevalling. Kunnen jullie niet iemand bellen om ze op te halen?
‘Onmogelijk, zei de vrouw, ik kan niet zonder die kleine. Ik heb geen oppas.’
Ze had nog geen moment naar het kleine meisje omgekeken en zelfs terwijl ze de woorden uitsprak keek ze niet naar het kind. Het meisje was uitgedost in dezelfde kleuren als haar moeder en ook de vader droeg hetzelfde kleurenschema. Beiden leken meer een accessoire. Het kleine meisje straalde en had een aanstekelijke lach.
De hele dag ging in die trant door en de verpleegkundige was halverwege de dag bijna overspannen.
Bij de eerste echte wee begon de vrouw te gillen en hield niet meer op.
Voor mij was het al snel weer tijd om naar huis te gaan en ik had echt medelijden met mijn collega. Ze was uitgeput van die ene patiënt die ze had. Het was echt superdruk die dag en eigenlijk had ze er nog een patiënt bij moeten hebben, maar deze dame telde voor drie.
In de nacht is ze bevallen van een mooie zoon. De peuter was in de badkamer gestald omdat er niemand was gekomen om de kleine op te halen en geen van de andere personeelsleden had tijd om op te passen. Er waren die nacht nog zes baby's geboren.
‘s ochtends, na het ontbijt kwam de vrouw haar kamer uit, gekleed in een spannend rood jurkje en deelde mee dat de fotograaf over een uurtje zou komen. Dat kwam helemaal niet goed uit, omdat de volgend dame met weeën al was aangekondigd, zij kon gewoon naar huis en de kamer moest schoongemaakt en klaar gezet voor de volgende bevalling.
Maar ze negeerde alles en zette haar zin door.
Een andere patiënt ging wel naar huis en haar kamer moest klaargemaakt voor de patiënt die er aan kwam, ook al lag die kamer veel verder weg van de zusterpost en was niet een gebruikelijke verloskamer.
De man en beide kinderen waren allemaal in rode pakjes gekleed en de fotosessie begon. Eindelijk, eindelijk gingen ze naar huis. Iedereen weer keurig omgekleed in bij elkaar passende pakjes.
Ik ruimde de kamer op en begon met het vullen van de kasten. Die waren totaal leeg, geen handdoeken, geen lakens, geen babyspullen. Zelfs het mandje met de thermometer, vaseline en alcohol was verdwenen. Alles was gejat.
Dit was wat je noemt koude kak. Ze zijn nu wel beroemd hier op de afdeling, of is het misschien berucht.
En weet je wat het aller gekste is, dit verhaal heb ik niet eens verzonnen, maar is waargebeurd.
