Ze ziet hem al vanuit haar ooghoeken als ze het station uit loopt. Schijnbaar achteloos staat hij daar in het licht van de lantaarnpaal. Sneller dan anders steekt ze het plein over, vervolgens de hoek om. Ondanks de regen is het nog druk op straat, gelukkig. Snel loopt ze verder, omkijken durft ze niet. Nog een hoek om, het laatste stuk, rennen nu, ze is er bijna. Haar capuchon glijdt af, maar ze gunt zich geen tijd om hem weer op te doen. Onder het rennen haalt ze de sleutels uit haar jaszak. Hijgend stopt ze voor de deur van het appartementencomplex. Nog voor ze de sleutel in het slot heeft gestoken, hoort ze zijn stem: “Amélie!” Het slot is oud, geeft niet mee, ze wrikt met de sleutel, inwendig foeterend op de huisbaas. Net voordat het slot meegeeft, voelt ze zijn hand op haar schouder. “Niet weglopen, Amélie, ik houd van je, dat weet je toch, Amélie, liefje ...”
Ze schudt met haar schouder, maar zijn hand omklemt haar als een bankschroef. “Ga weg, laat me los, ik ga gillen!”
“Niet doen, denk erom, of ik wurg je.”
Ze herinnert zich nog goed zijn vingers om haar hals, die laatste keer.
“Amélie, je moet naar me luisteren. Ik wil je terug, we kunnen opnieuw beginnen. Het spijt me echt.”
“Dat lieg je, je weet best dat dat niet kan. Niet na alles ...”
Haar stem trilt. De straat, ooit door de makelaar geprezen om zijn rustige ligging, is nu in haar nadeel. Er is geen mens te zien.
Met een ruk draait hij haar om, drukt wild zijn mond op de hare. Ze walgt van zijn adem, sigarettenrook vermengt met alcohol. Hij houdt haar tegen de deur gedrukt. Met één hand ritst hij haar jack open, rukt aan haar blouse, legt zijn hand om haar borst. De andere hand duwt haar stevig tegen de deur. Zijn mond gaat langs haar gezicht, zijn tong likt haar oor.
“Dat vind je toch zo heerlijk? Dat weet ik echt nog wel, Amélie.” fluistert hij. Hij staat nu geheel tegen haar aan, ze voelt zijn lid stijf worden onder het katoen van haar natte jurk.
Dan plotseling, trekt ze haar knie op, precies in zijn kruis. Schreeuwend en vloekend laat hij haar los. Ze rent en blijft rennen, de straat uit. Voor vandaag is ze weer aan hem ontkomen.
