Amateur Bond-girl

© Hanne Lemahieu op 04.12.2022.

Flora zat aan haar bureau met een leeg stuk papier voor zich. Ze dacht aan haar volgende stap in het spelletje waarmee zij en Mr. Palmers, haar leerkracht wiskunde, stiekem begonnen waren. Haar zus Charlotte liep achter haar heen en weer. Charlotte was de enige aan wie Flora iets verteld had over haar ‘relatie’ met Ben. Relaties tussen docenten en leerlingen werden door de school strikt verboden en hun stiekeme geflirt kon Ben zijn baan en reputatie kosten en zij zou kunnen fluiten naar haar diploma.
Charlotte was meteen dolenthousiast geweest toen Flora haar het blad had getoond waarop Ben zijn eerste raadseltjes had opgeschreven en gecharmeerd door het beeld van de grootse mysterieuze man die het hart van haar oh zo bedeesde grote zus wist te veroveren.
"Wat ga je hem nu vragen?" vroeg Charlotte ongeduldig. Ze sloeg haar armen over elkaar en grijnsde. “Hij zal teleurgesteld zijn als hij niets van je hoort.”
"Ik weet het niet, Lottie”, zuchtte Flora. Ze sloeg gefrustreerd met haar hand op het blad van het bureau.
"Heb je mijn voorstel al geprobeerd?"
Flora rolde haar stoel weg van het bureau en draaide het lege cursusblad op het bureau de rug toe. Charlotte had een goed raadsel bedacht. Briljant! Maar ze mocht doodvallen vooralleer ze het ooit aan Ben zou geven. Hij zou haar voorgoed de rug toekeren zodra hij het gelezen had en dat kon fatale gevolgen hebben voor haar examen wiskunde.
“Je hebt het niet gedaan, hé?” vroeg Charlotte misprijzend. Ze liet haar armen zakken en ging op het bed zitten. “Weet je zelf iets beters, dan? Ik zal heus niet verklappen dat jij het niet zelf bedacht hebt. Nou ja, misschien wel tijdens de eerste Kerstmis dat hij bij ons blijft eten of zo, maar heus niet eerder.”
Flora gooide haar balpen naar haar zus die lachte en zich net op tijd achter Flora’s hoofdkussen wist te verbergen.
“Ik heb er trouwens nog een heel toepasselijke.” Ze wapperde met een stuk papier.
Flora trok het uit haar handen. “Moet jij je eigen huiswerk niet gaan maken?”
Charlotte rolde met haar ogen.
“Oké, oké, ik heb het begrepen. Ik ga wel weg. Bedenk maar fijn iets anders.”
Flora liet zich tegen de rugleuning van haar stoel vallen. Met een zucht pakte ze een andere balpen uit haar pennenzak en schreef, nog steeds onderuitgezakt in de ruime bureaustoel, iets op. Charlotte las mee over haar schouder. “Oh, Flora!” Ze sloeg haar armen van achteren om de stoel en Flora’s nek heen en kuste haar op haar wang. “Je zal zien dat hij het nooit raadt. Je hebt deze ronde zo goed als zeker gewonnen.”
“Misschien”, zei Flora. Als wiskundeleraar had Ben best een abstracte geest. “Maar aan welke prijs?” Ze zei het met gespeelde wanhoop.
“Och, niets bijzonders. Een date met Ben zijn uiterst knappe broertje?” zei Charlotte terwijl ze deed alsof ze heel diep nadacht.
Flora kneep in haar arm.
“Ai!”
“Zoek jij je zelf maar een lief.”
Charlotte wreef theatraal over haar arm. “Het geluk wordt niet iedereen in de schoot geworpen, hoor.”
Nadat Charlotte even later de deur achter zich had dichtgetrokken, liet Flora zich opnieuw achterover vallen in haar stoel. In fanfictie leken dit soort dingen altijd heel simpel en opwindend maar in het echte leven was dat niet zo. Ze mocht Ben Palmers graag, en hij haar, maar misschien stopte het daar voor hem. Misschien was hij alleen maar geïnteresseerd in seks en verder niets.
Ze stopte het blad met het raadsel tussen het dubbele blad waarop ze de vraagstukken had uitgewerkt en stopte het geheel in haar map en in haar rugzak.
***

Ben Palmers had alle taken gecorrigeerd die hij de vorige dag had ontvangen. Daar zat geen taak van Flora bij. Maar hij ontving wel een nieuw raadsel: de sterkste die achter me woont, maar voor hem. Het zat tussen de taak van Elke Verein, die altijd naast Flora zat.
Het raadsel beviel hem wel. Het bevatte duidelijk verschillende delen: ‘de sterkste’, ‘me’ en ‘hem’.
Als ‘hem’ naar hemzelf verwees en ‘me’ naar Flora, of Elke, dan was ‘de sterkste’ iets of iemand die ze allebei kenden of waar ze alletwee mee te maken hadden.
Een antwoord drong zich onmiddellijk aan hem op en hij bloosde: liefde.
Het was logisch maar nee, het leek hem te melig. Te simpel. Niets voor de stoere Elke.
Hij vouwde het blad op en stak het in de zak van zijn jasje. Hij zou het er later met Elke over hebben.
***

Op het einde van de les dromden de meisjes zoals steeds druk pratend naar buiten. Ze hadden het over de groepsvorming bij een project voor geschiedenis. Een groepje bleef opvallend lang voor de deur staan. Ben deed alsof hij het niet merkte. Een van de meisjes was druk gesticulerend aan het praten. Een ander meisje verhief haar stem: "Nee, Clarissa. Je kunt niet met ons meedoen. Wij zijn al met drie."
“En ik kan zeker weer samenwerken met een paar van die ik-vind-niemand-anders nerds? Waarom doet niemand van jullie dat eens?”
Een ander meisje zei: "Kom op, Sam, ze heeft gelijk.”
"Nee, het lukt niet. Met Sylvia in onze groep zijn we compleet. Ik, jij en zij. Zoals we altijd doen."
“Maar Sylvia zal misschien toch de hele week nog ziek zijn en die opdracht later moeten inhalen.”
Geïrriteerd door het getreuzel van Sam en haar vriendinnen, kreeg Ben een inval.
Sam had gezegd: “Ik, jij en zij.”
Ik, jij en zij.
Achter mij, maar voor hem.
Ik, jij, hij of zij, wij, jij, zij.
Achter me. Voor ... haar. Of hem.
Jij.
***
Ben voelde zijn hart sneller kloppen. Het zweet brak hem uit. Het antwoord was ‘jij’.
Hij, Ben Palmers. Hij slaagde er al maanden in om uit de klauwen van de politie te blijven en nu wees zijn eigen leerling hem op zo’n ongebruikelijke manier aan als de meest gezochte crimineel van het land.
Zijn hoofd zat plots vol watten. Wat gebeurde er? Waar was hij in de fout gegaan?
Het vorige raadsel dat hij Flora had opgegeven was Zij die zich omkeert, eerst viervoudig en zwart en daarna verschoond.
Hij had een onvergeeflijke fout gemaakt toen hij dat raadsel, dat hij dronken en euforisch had uitgedacht, ook daadwerkelijk aan Flora had gegeven. En zij had er natuurlijk met haar vriendin over gesproken. Dat deden die onnozele bakvissen nu eenmaal. En Elke moest familie zijn van een van zijn slachtoffers.
Hij had nooit verwacht dat Flora het raadsel zou oplossen dat zoveel dieper ging dan de gebruikelijke een of twee-lagige raadseltjes waarmee ze hem tot nu toe uitgedaagd had.
‘Viervoudig ondersteund’. Vier poten. Een dier
‘zwart’. Nacht
Nacht-dier. Een nachtmerrie.
‘Verschoond’. De nachtmerrie wordt een droom.
Nadat ze het zou opgegeven hebben, zou hij haar gezegd hebben dat het antwoord ‘droom’ was. Maar ze had begrepen dat de mooi geworden droom die zich omkeert, een moord wordt.
Hij had Flora onderschat. Of had Elke haar geholpen? Was zij het op die manier te weten gekomen?
Moord.
Elke had het woord in minuscule letters opgeschreven boven haar eigen raadsel.
Hoeveel wisten ze? Zaten de politie of de directeur hier achter? Flora mocht dan een bang muisje zijn waar hij mee kon spelen, Elke was eerder een amateur Bond-girl. Maar desalniettemin een amateur. Een gefrustreerde puber die wanhopig op zoek was naar wat spanning om haar eentonige leventje op te leuken.
Hij was een professional, ook al voelde hij zich wat onwennig in de rol van verliefde schoolmeester die spelletjes speelde met zijn minderjarige vriendinnetje.
***
Beata wachtte tot de laatste leerlingen eindelijk de straat opzwermden en zij die in de opvang bleven opnieuw in de klas verdwenen. Ze had handig gebruik weten te maken van Flora en haar stiekeme verhouding met Palmers om hem nerveus te maken. Ze wist van de verhouding via haar dochter Elke, die bevriend was met Flora. Toen Flora ziek werd, kreeg Elke het idee om de moordenaar van haar zus eens een lesje te leren, hem te laten weten dat hij zich niet kon verstoppen. Maar dat was voor Beata niet genoeg. Hij moest sterven. Net als Klara.
Toen de kust veilig was, trok Beata haar revolver en stapte met haar hakken klinkend op de stenen over de speelplaats naar een kleiner koertje waar de containers stonden.
Ben stond haar al op te wachten, eveneens met getrokken revolver. Twee schoten gingen af, gedempt door schokdempers. Beata sprong naar de ene kant, Ben naar de andere. Een kogel sloeg in een container, de andere ketste af op de vloer en trof Beata in haar been. Een tweede kogel trof haar in haar hoofd en ze viel als een lappenpop op de grond. Ben boog zich over haar heen en fluisterde tegen het dode lichaam: “Je mag dan net als je dochter op een stoere Bond-girl lijken, je blijft een hopeloze amateur.”