Sjaak en Greetje leiden een spaarzaam leven. Allebei zijn ze opgegroeid op een boerderij, waar hard gewerkt werd om alle kindermonden te kunnen voeden. Ze hebben het een stuk beter, maar hun leven is nog enigszins vergelijkbaar met dat van hun ouders. s Ochtends altijd vroeg uit de veren om de koeien te melken, de slobber aan te maken voor de varkens en de biggetjes, de deurtjes van het kippenhok te openen en zorgen dat de kinderen hun ontbijt op tijd krijgen voordat ze op de fiets naar school gaan.
Ze kunnen leven van de opbrengst van de vlees- en melkverkoop. De opbrengst van de verkoop aan huis van eieren en melk is een extraatje en gaat niet ‘met de knollen de huishoudpot in’. Greetje bewaart dat extraatje in een oude, grote theeketel die ze op de deel verstopt heeft. Ze gaat er van uit dat geen enkele inbreker het in zijn hoofd zal halen om achter de koeienkonten op zoek te gaan naar een buit. De theeketel wordt sporadisch omgekeerd om een extra aanschaf te kunnen doen, zoals een paar nieuwe kinderschoenen.
Vrijdag wil Greetje naar de weekmarkt om wol te kopen waarvan ze sokken wil breien voor de verjaardag van Sjaak. Veel tijd om te breien blijft er op de boerderij overigens niet over en als ze ’s avonds het breiwerk oppakt en bij de warme kachel zit, doezelt ze regelmatig weg, te moe om aan het breiwerk toe te komen.
Uit de huishoudpot heeft ze al geld klaargelegd om mee te nemen naar de markt, maar voor de zekerheid wil ze het aanvullen met wat geld uit de theeketel. Ze loopt de deel op en achter Klaartje 335 staat de ketel die ze oppakt. Ze haalt het deksel eraf en pakt er wat geld uit. Opmerkzaam als Greetje is, valt het haar op dat het deksel scheef staat, maar ze wijt dat aan een flinke trap naar achteren van Klaartje 335. Vreemd, denkt ze, de ketel is nooit heel zwaar om op te tillen, maar nu trekt ze hem wel heel erg makkelijk omhoog. Ze kijkt erin, en ziet tussen wat geld gelijk de bodem. Sjaak zal toch niet…? Resoluut loopt ze de stal in waar Sjaak bezig is de varkens te voederen.
“Sjaak, heb jij geld gehaald uit onze ketel?”
Sjaak weet gelijk welke ketel ze bedoelt, maar geeft aan daar geen greep in gedaan te hebben. Greetje begrijpt er helemaal niets van, zet de ketel terug en besluit later op de dag eens goed te zoeken in het stro. Dan moet ze wel eerst de overall, laarzen en handschoenen aantrekken, want dat is natuurlijk niet het schoonste werkje. Vast en zeker is de ketel een keer omgevallen. Die dag komt het er echter niet meer van om te zoeken.
Greetje kan die avond de slaap niet vatten en besluit naar beneden te lopen om een kommetje melk warm te maken. De keukendeur sluit aan op de deel en tijdens het opwarmen van de melk hoort ze vreemde geluiden daarvandaan komen. Het gas onder het pannetje draait ze uit en ze loopt de deel op. Ze opent voorzichtig de deur om de koeien niet te laten schrikken en probeert wat te zien in het donker. Rechts van haar hoort ze wat geritsel en geluiden in het stro, achter Klaartje 335. Ze draait de lichtschakelaar om en focust zich gelijk op de plek van het geluid.
Hè? Drie kleine figuurtjes schieten weg. Een vierde blijft als verstijfd zitten, ook als Greetje naar hem toe loopt. Ze bekijkt het eens goed en probeert te ontdekken wat het is. Nee, geen muis, maar het heeft wel dezelfde kleur. De kop lijkt een beetje op een hond, maar daarvoor is het diertje veel te klein. Ze is ervan overtuigd dat ze met een diertje te maken heeft. De hele houding lijkt toch wel verdraaid veel op een hond, maar dan een piepkleine. Ze grijpt achter zich een hooivork die tegen de muur hangt en wil die met een zwaai op het diertje neer laten komen.
“Woehoe, woehoe”, begint die in een keer te huilen en probeert het naderend onheil af te weren met zijn pootjes.
“Niet doen, alstublieft, laat me gaan.”
Wel verdraaid denkt Greetje, ben ik aan het dromen?
“Wat heb ik nou aan mijn broek hangen”, vraagt ze zich hardop af.
Ineens voelt ze iets trekken aan haar nachtpon en ze kijkt naar beneden. Nee toch, nóg een! Deze is iets groter.
Ook deze maakt een afwerende beweging en begint tegen Greetje te praten, nou ja praten, het lijkt meer keffen of blaffen.
“Wij zijn de geldwolfjes.”
“Geldwolfjes? Ik heb wel eens gehoord van weerwolven, maar dat is fantasie.”
“We wonen al heel lang in deze omgeving, maar bijna niemand heeft nog een spaarpot ergens staan. Al het geld staat op een bankrekening. En toen hebben we deze ketel gevonden.”
“Ja, en wat betekent dat? Wat moeten jullie met mijn geld?”
Het geldwolfje buigt zijn kopje naar beneden en legt uit wat ze doen.
“Elke avond gaan we hier naar toe om weer wat muntjes te verzamelen. Eerlijk hoor, we pakken alleen de muntjes, het papiergeld zit er nog in.”
“Ik weet nog steeds niet wat je met dat geld moet.”
“Muntjes kunnen we ruilen, papiergeld niet. We ruilen met de ekster, die daarvoor wormpjes en kleine krekeltjes naar ons toe brengt, dat is ons eten.”
“Met hoeveel zijn jullie?”
“Met zijn vijven, mijn vrouwtje en ik en onze drie kindjes.”
Greetje zakt wat door de knieën om hem beter te kunnen bekijken. Kleine traantjes biggelen langs de wang van het mannetjesgeldwolfje. Och, Greetje krijgt een beetje medelijden met hem. Inmiddels is het kleinere geldwolfje iets dichterbij gekomen. Wat een schatje, denkt Greetje.
“Ik weet wel een oplossing, maar dan moet je me beloven geen muntjes meer uit mijn ketel te halen.”
Het geldwolfje kijkt hoopvol omhoog en spitst zijn oortjes.
“Ik heb een rol aluminiumfolie liggen. Dat zal ik hier neerleggen. Jullie kunnen daar dan stukjes afscheuren en mooie glimmende bolletjes van maken. Dat kun je gebruiken om te ruilen met de ekster.”
Achter de poot van Dora 21 ziet Greetje in een keer drie koppies tevoorschijn komen. Aha, de rest van de familie. In een flits rennen ze weer weg. Alleen het kleine geldwolfje is er nog. Greetje vangt een vlieg uit de lucht en geeft hem dat. Razendsnel pakt hij het aan en stopt de vlieg in zijn bekkie. Voorafgegaan door rollende muntjes, komen de andere geldwolfjes terug naar Greetje.
“Dit hebben we nog niet geruild met de ekster. Hier heeft u het terug.”
En weer verdwijnen de geldwolfjes uit het zicht, maar nu komen ze niet meer terug. Greetje haalt het folie en legt het naast de ketel. Ze doet het lichtuit, maakt de melk warm, drinkt de mok leeg en gaat terug naar bed.
“Waar was je?”, vraagt Sjaak slaapdronken.
“Ik heb even gekeken of alles goed was met de koeien en heb wat warme melk gedronken.”
Greetje kruipt tegen Sjaak aan en valt in slaap, een glimlach om haar mond. De geldwolfjes krijgt ze niet meer te zien, maar de rol folie wordt langzamerhand kleiner en de ketel raakt beetje bij beetje weer gevuld na verkoop van melk en eieren.
