Informatici die hun concentratie verliezen? Dat klinkt minder desastreus dan dat het een buschauffeur zou betreffen of een operator van een kerncenrale.
Maar voor m’n collega-contractor eindigde dit in een tragikomedie.
Ons diensthoofd (een rasechte supervisor) zat recht tegenover mij aan ons lang bureau waar we met z’n tienen naast en tegenover elkaar aanzaten, en van waaruit ons diensthoofd recht op het scherm kon kijken van m’n collega, die met zijn rug naar mij net achter mij zat aan het bureau parallel aan dat van mij en ons diensthoofd.
Ik hoop dat deze ruimtelijke constructie voldoende verwarring zaait in het hoofd van de lezer, zodat deze zich een concreet beeld kan vormen van het geestelijk labyrint waar elke informaticus zijn dag in doorbrengt. Het is me meer dan eens overkomen dat ik de draad van Ariadne spoorloos zag verdwijnen, me nauwelijks nog herinnerend hoe ik juist op dit puzzelstukje terecht was gekomen. Met wat slapeloze nachtjes achter de kiezen, breekt er dan algauw een soort doffe mist door waar zelfs de doolhof in verdwijnt.
Maar elke goede gedachtenpuzzelaar weet hier behoedzaam mee om te springen. Naarmate de concentratie verdwijnt neemt een geoefend automatisme het over: eerst ondersteun je je hoofd met de duim onder de kin, de handpalm beschermend als een oogklep langs je aangezicht om te anticiperen op mogelijk wantrouwige collegiale blikken op je toevallende oogleden die je krampachtig nog weet open te houden. De andere hand hou je quasi in aanslag naast het toetsenbord. Aldus onderschrijf je - zo’n beetje als De Denker van Rodin - je eerbare en parate denkstatus.
Soms wil deze automaat wel eens haperen, zoals op die noodlottige maandagochtend bij m’n achterzittende collega wiens aanslag-middelvinger rustte op de letter zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz…, het ene vollopend scherm na het andere.
Ondanks de onderdrukte hilariteit, die ons allemaal een broodnodige mentale opkikker gaf, kon onze “super” er niet mee lachen: de opgeschrikte vermaledijde kon ogenblikkelijk zijn biezen pakken.
Als het nu nog een andere letter zou geweest zijn… Mmm... Hoog tijd om m’n denkpose nog eens te optimaliseren.
Nog- en nog- en nogmaals (zoals ik je al herhaaldelijk heb geschreven): ik heb er geen enkele moeite mee dat mijn verhaalstijl niet de jouwe is. Niet elke schrijver spreekt me aan, maar ik ga dat niet noodzakelijkerwijs telkens aan hun neus hangen. Het is wat anders als ik vind dat een aantal grondprincipes overboord worden gegooid, zoals het weglaten van een plot of een personage waarin de lezer zich kan inleven (toch als het over fictie gaat).
Maar jouw opmerkingen nopen me toch om deze van wat commentaar te voorzien:
Ik zou het natuurlijk met jou oeverloos kunnen hebben over wat er zoal 'ingewikkeld' of 'technisch' zou zijn in dit verhaaltje, maar dat vind ik totaal onzinnig. Wat jij ingewikkeld en technisch noemt is voor een ander een fluitje van een cent. Als m'n stijl je niet aanspreekt, stop dan met me te lezen! Dat doe ik ook bij jou (nu ga je toch niet 'boos' worden hé?...)
Verder (en nog- en nog- en nogmaals): stop in godsnaam met schrijvers te lauweren door meer sterren te geven dan je kritiek doet vermoeden. En dat schrijf ik niet omdat ik niet tegen jouw kritiek zou kunnen, maar omdat je op die manier warm en koud blaast tegelijk. En dat is intellectueel oneerlijk. Je ondermijnt daarmee je eigen geloofwaardigheid bij het toekennen van je appreciatie aan schrijvers.
Ingrid, ik ben het ondertussen beu om je telkens opnieuw dezelfde commentaar te geven. Ik zou het ten zeerste waarderen indien je zou stoppen met me te 'waarderen'. 'DAnk je wel en succes met schrijven!'