Ik was er al vaker voorbijgekomen. Het kleine Nepalese restaurantje zag er wel een beetje groezelig, maar toch ook gezellig uit, en tegen mijn gewoonte in om altijd maar weer naar dezelfde eethuisjes te gaan, stapte ik er gisteravond met mij dochter voor de eerste keer binnen, nieuwsgierig naar wat ze aan exotische spijzen te bieden hadden. Alle tafels stonden er in één lange rij naast elkaar, want méér dan een paar meter breed is het huisje niet. Een jong koppeltje zat bij het venster aan de straatkant, voor de rest was er geen klandizie. Wij gingen aan het andere uiteinde van de rij plaatsnemen, tegen de toog aan, waarachter een jonge dame van oosterse makelij op de wenken van de gasten wachtte. Het binnenwerk van de keet was in felle kleuren, geel en rood, zichtbaar haastig geverfd, want het geel schoot nogal eens over het rood, zoals het rood over het geel. De verf kon de ouderdomswratten in de lambrisering nauwelijks wegstoppen. Maar het geheel ademde een gewisse gemoedelijkheid uit. De jonge dame kwam op ons toe, begroette ons in het Engels, en reikte ons de spijskaart aan. Veel vreemde woorden, die ons niet veel wijzer maakten, maar de foto´s met kleurrijk palet hielpen wel wat. Of we de drank al wilden bestellen? Mijn dochter vroeg meteen een glaasje witte wijn, ik vroeg zo beleefd mogelijk of ik een bodempje van de huiswijn mocht proeven. Toen ik naderhand zag dat ze mijn proevertje uit een tweeliterfles schonk, voorzichtig om het inderdaad bij een bodempje te houden, stond mijn besluit al vast. Ik proefde ostentatief met grote interesse, en… vroeg de wijnkaart. Tussen het aanbod daagde een betaalbare Rioja mij uit. Ik vroeg of ze daarvan ook een kleine fles hadden. Dat hadden ze niet. Ook van de andere wijnen bleken ze enkel de gewone, grote flessen in huis te hebben. Ze zei nog dat ik de eventuele rest van de wijn mocht meenemen naar huis, maar ik zag me zo niet meteen met een aangebroken fles wijn op straat lopen. Ik aarzelde. Allicht omdat hij niet onder de arbeid dreigde te bezwijken, kon de kok even de sfeer in de gelagzaal komen opsnuiven. Hij stapte naar het paartje aan het venster, en vroeg of het hen smaakte: “Good, good?” Obligaat antwoordden beide partners tegelijk dat het heel, heel lekker was. De man dankte, en lachte zijn verbrokkelde gebit bloot als hij langs ons tafeltje terug richting keuken slofte. Ik vroeg het frêle juffertje dat op mijn beslissing wachtte of ik misschien de fles gedeeltelijk kon uitdrinken, en zij de rest van de fles wilde bewaren tot ik later deze week nog eens terugkwam om te eten? Was het nu mijn Engels, of was het haar Engels dat in de weg stond, maar ik kreeg het niet uitgelegd. Misschien ook ging ze alleen maar een moeilijk antwoord uit de weg door te doen alsof ze me niet begreep. De kok, die in de deuropening naast de toog naar ons gesprek was blijven kijken, zag dat de communicatie stokte, en kwam dan maar ons trio vergezellen. Vermoedelijk vroeg hij het meisje in het Nepalees of hij voor haar iets kon betekenen. Een ogenblik stonden beiden met de mond vol tanden - nu ja, vol...niet ieder van het gezelschap. Dan ondernam ik maar een tweede poging om ook de kok mijn voorstel aan te praten. Doch méér dan “good, good?” kon hij waarschijnlijk in het Engels niet uitbrengen, zodat we met z´n vieren in een patstelling terecht kwamen. Niet getreurd, het serveerstertje huppelde naar de keuken en kwam terug met in haar kielzog de baas van de zaak. Ik had er al ferm spijt van, dat ik met mijn vraag voor de dag was gekomen, maar er zat niets anders op dan voor de derde keer te vragen of ik het restant van de wijn in het restaurant kon achterlaten om later op de week bij een etentje de fles te komen leeg drinken. Hij bekeek me met argusogen, ik twijfelde of hij mij wel begrepen had. Ik keek eens naar het koppeltje aan het raam, en omdat ik zag dat ze alleen maar voor elkaar belangstelling hadden, ondernam ik voor de laatste keer een poging. Plots schoten beide armen van de baas in de lucht, ging hij hevig te keer, draaide zich om en stapte boos naar de keuken terug. Terwijl hij, zijn wijsvinger hoog in de lucht, de rechterarm hevig afwijzend heen en weer schudde, hoorde ik hem blaffen: “No-no-no, no-no-no, I don´t do that”. Een moment was ik verbouwereerd, mijn dochter keek me ook maar beduusd aan, en als leek de zaak daarmee beslecht, ging het duo dat nog naast ons stond terug positie innemen op hun respectieve werkplaats. Ik wenkte de jonge dame vanachter de toog, en verzocht haar de baas te melden dat ik die fles wel degelijk vandaag met de rest van de rekening zou betalen, en niet pas morgen of overmorgen als ik zou terugkomen. Ze begaf zich naar de keuken, en verscheen binnen de kortste keer weer in de deuropening. Zonder mij teken te geven, haalde ze van achter de toog een fles Rioja tevoorschijn, en toonde mij die van ver “I shall keep it for you”, zei ze, niet zonder een frutje triomfantelijkheid in haar ogen. En ze schonk me een bodempje in om me het sapje te laten proeven.
28-11-2023 |
![]() | Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk hieronder of klik eerst op TOELICHTING voor de werkwijze. |
Wees de eerste om commentaar te geven.
![]() | Graag jouw waardering voor de kwaliteit van deze inzending: Stem 1=minimaal, 2=matig, 3= voldoende, 4=goed, 5=perfect. |
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.
Klik op een titel om de inzending te lezen.