Ik droomde vannacht dat ik zwanger was. Dat heb ik wel eens eerder gehad. De hele familie blij natuurlijk dat het weer een droom was. Mijn man was het meest blij. Pfff, zei ie, dat is geen droom, dat is de grootste nachtmerrie. Mijn ouders opgelucht want tja, ze zijn al op leeftijd. No way dat mijn vader weer hup paardje hup door de kamer gaat spelen met zijn tachtigjarige rug. En de vrees of ze het kind wel kunnen zien opgroeien, tsja, dat blijft natuurlijk ook de grote vraag. Kinderen blij want met zo’n brullende baby in huis ‘mam, daar kan ik toch geen examens bij leren.” Zelfs mijn huisarts was blij.Ik was er namelijk zo’n eentje die al verdoving vroeg bij de zwangerschapstest. Ja echt waar. Dat ik een stel kinderen op de wereld heb gezet is niet alleen een Gods mirakel, dat had ook gerust in het Guinness Book of Records gemogen. Maar goed.

Zelf was ik niet zo blij. Er is namelijk niks specialers in het leven dan zo’n trappelend wezentje in je buik. En dat gebeurt nu niet meer. Niet als je zoals ik al .. bent. Oud dus. Geen nakomertje (of voorlopertje) voor mij dat mij nog even moeder laat voelen en mij tegelijkertijd voorbereidt op mijn grootmoederskills. Ik ga dus net zo blanco het oma-schap in als destijds mijn moederschap. Als dat maar goed komt. Één voordeel. Gelukkig hoef ik om oma te worden geen prikkie te vragen bij de dokter.