(Dit verhaal werd door mij op zijn Rotterdams ingesproken, #geluidsfragment)

 

Luister dan.
Als ie nou dalijk me boek ga lope leze ken het voorkomme dat je denk: nou, mot dat nou, zo plat. Of dat je me openeens kort door de bocht vin.
Ik heb het van me eige soms nie eens door joh, maar als ie je eige dan terughoor op een bandje ofzo... sjezusss.
Dat is dan gelijk ineens duidelijk.

 

Maar wees nou eens ff eerlijk; Rotterdam is toch g'woon het mooiste plekkie op aarde. Niet dan?

Daar kennen ze in die neuze-stad nog een hoop van opstekeren. Want al die mense die maar achter je rug om lulle, daar wor je toch helemaal scheitziek van.
Als ie een probleem met me heb ken je 't nog beters in me porum kwakke dan dat je in me gezicht je muil houw en dan achter me rug om... Je weet toch; matenaaien.

 

En dan achteraf lopen janken. Dus, maar goed.
Snappie het nou nog wel allemaal een beetje?
Nee hè, je zit ook ech zo wezeloos te kijke naar me. Lekker belangrijk ook. Lama hange, interesseert mij 't ook.

 

Ik zeg: thnx Rotterdam. Voor alles en voor niks hè