Tijd, een vreemd begrip. Of beter, we spreken er op een manier over die me bevreemdt. ‘Je moet meer tijd maken voor jezelf!’, adviseerde een vriend me. Tijd maken? Het klinkt alsof ik aan de werkbank in mijn schuurtje tijd in elkaar kan knutselen, nadat ik een cursus ‘Maak je eigen tijd’ heb gevolgd of een do-it-yourself-kit tijdbouwen heb aangeschaft. Je kunt ook tijd kopen. Het doet me denken aan de bescheiden hit die de Britse band The Spencer Davis Group ooit had met het nummer ‘Timeseller’. Dat je naar een winkel gaat om daar tijd te kopen en ziet dat tijd deze week in de aanbieding is. Er staat een bord bij met een boodschap van een woordspelige winkelier: ‘Wees er op tijd bij want op = op!’
Hoe zou tijd er uit zien? Je kunt tijd vermorsen, dus het heeft in elk geval geen vaste vorm waarin op de onderkant ‘Made in China’ gegraveerd staat. Dat scheelt. Dus zal tijd wel een soort poeder of vloeistof zijn. Poeder, vermoed ik, want tijd kan als zand door je vingers glijden. Een zakje tijd… Volgens Einstein kan de tijd voor de een anders zijn dan voor de ander. Dan heb je ook nog het verschil tussen de tijd van komen en de tijd van gaan. Je moet dus kennelijk ook goed opletten dat je de juiste tijd aanschaft. Ik zie wel in dat mijn begrip van tijd beperkt is. ‘Heeft u de juiste tijd?, vroeg iemand mij laatst en ik snap nu wat zij bedoelde. Ik antwoordde: ‘Vijf voor twaalf’, metaforisch doelend op de toestand in de wereld. Ik zie nu dat er ook nog overdrachtelijke tijd bestaat. Ik word er duizelig van.
Ach tijd, het blijft een mysterieus iets. Ik kijk naar de secondewijzer van mijn horloge en zie hoe meedogenloos die mijn tijd van leven wegtikt. Mijn tijd lekt weg terwijl ik dit schrijf. Ho, als tijd kan lekken is er vast ook een vloeibare vorm. Ik stop maar voor ik er gek van word. Bovendien straks is de tijd op en met de huidige inflatie wordt de volgende uitspraak een steeds nadrukkelijkere realiteit: tijd is geld!
