Het kost wat overredingskracht, maar uiteindelijk lukt het de vriend. Op de laatste dag van ons weekje Vlieland doen we toch nog mee met de excursie ‘Het verborgen bos’. “De gids wacht jullie op bij de vuurtoren”, zegt de mevrouw van de VVV. “Ze is te herkennen aan een groen jasje en vuurrood haar. Net als de vuurtoren zelf.” En ze lacht alvast maar zelf om de flauwe grap die ze natuurlijk al honderdduizend keer heeft gemaakt.
Zowel Truus als de vuurtoren zijn inderdaad niet te missen; al wordt het hoogtijd dat Truus haar uitgroei weer eens in de rode verf zet, wil ze haar bijnaam eer aan blijven doen. We gaan op pad: het verborgen bos in waarbij Truus ons weggetjes belooft die de ‘normale eilandtoerist’ nooit zal kunnen vinden. Dat lijkt mij sterk, want Vlieland is een piepklein eiland met weinig bos waar je in ‘een poep en een zucht’ doorheen bent. Sterker nog: eerder deze week hebben we op een lange wandeling zowat elk bospaadje van het eiland verkend.
Maar goed, Truus belooft ons veel moois. “Ruik je het bos?”, vraagt ze vol verwachting naar ons kijkend. En ja, de dennenbomen ruiken heerlijk op deze vroege ochtend. En ook de vogels jubelen dat het een lieve lust is. “Van vogels weet ik niets”, helpt Truus mij meteen uit mijn droom. “Ik kan nog geen koolmees van een vink onderscheiden”, voegt ze er geheel overbodig aan toe. En ik maar denken dat ik op deze excursie nog wat onbekende vogels ga spotten. Nee hoor, niet zo lang Truus de gids is.
“Er staat hier heel veel mos”, merkt Truus op en ondertussen maakt zij een weids gebaar. Blij spits ik mijn oren, want als ik vandaag het nodige over mossen te weten kom, maakt dat alles weer goed. “Maar ook van mossen heb ik totaal geen verstand”, verzucht Truus. En bijna krijg ik medelijden met haar, ware het niet dat deze vrouw me zwaar begint te irriteren. Zéker als we na 20 minuten slenteren en het aanhoren van saaie verhalen over wat bomen en struiken de vraag krijgen ‘of we koffie of thee willen?’. “Want ja… ik heb de rugzak niet voor niets meegenomen.” Alsof je een excursie doet om thee te gaan drinken!!! Nou ja! Het moet niet gekker worden.
“Ik heb rooibos en kamille”, biedt Truus mij aan als ik na enig aandringen van haar kant toch maar voor een kop thee kies. En terwijl de vogels om ons heen het hoogste lied zingen en de mooiste mossen staan te pronken in het zonlicht, geeft Truus haar mening over van alles en nog wat. Want van vogels en mossen weet ze niets, maar van de toestand in de wereld des te meer. “Ik snap alles wat er gebeurt hoor, ” beweert Truus met de nodige stelligheid, “maar als de hoge heren in Den Haag nou eens beter nadachten dan zou het allemaal heel anders gaan in de Nederland en zeker ook op Vlieland.”
Was ik maar nooit, nooit! meegegaan met rooie Truus.
