Op een dag nodig ik meneer Kees uit voor een kop koffie bij mij op kantoor. Er is mij ‘wat ter ore gekomen dat nogal te denken geeft’. Schuldbewust stapt meneer Kees naar binnen en nadat ik hem een flinke mok koffie ‘met suiker en veel melk, want ik ben nogal een Roomse’ en een lekkere koek heb aangeboden, kijk ik hem indringend aan. “Voor de draad ermee. Wat is er gisteren in de parkeergarage van het zorgcentrum gebeurd?” Meneer Kees zucht diep: “Ik had het niet mogen doen. Misschien heb ik mensen in gevaar gebracht, maar we hebben in tijden niet meer zó gelachen.”
Ruim twee weken geleden was meneer Kees met de lift per abuis in de parkeergarage uitgekomen. Toen de liftdeuren opengingen en hij die grote, lege ruimte zag, was hij op het idee gekomen. Dit was dé ideale plek voor een illegale rollatorrace. ’s Avonds na 22.00 uur stonden hier bijna geen auto’s meer.
En dus had hij een paar mannen gemobiliseerd, hadden ze linten, een klapperpistool en bezems gekocht en waren ze aan de slag gegaan. Het parcours werd grondig geveegd, want er mocht natuurlijk geen rotzooi op de baan liggen. Het lint werd aan stoelen gebonden en zo bouwden ze een parcours met verschillende moeilijkheidsgradaties. Er waren aparte prijzen voor de dames en de heren én voor de 85-minners en -plussers, want logisch dat die laatsten niet meer zo snel zouden gaan. Via handgeschreven briefjes, die huis aan huis werden bezorgd, was iedereen uitgenodigd en de opkomst was overweldigend. Iedereen had wat lekkers meegenomen en ja… er was behoorlijk wat alcohol genuttigd toen de strijd eenmaal gestreden was en de winnaars bekend waren gemaakt.
“Had u kunnen denken dat meneer Pieters van nummer 65 zou winnen?”, vraagt meneer Kees mij nog vol verbazing. “Die man loopt als een kievit; zo ongelooflijk snel!” Meneer Kees glundert als een kleine jongen als hij terugdenkt aan deze spannende avond. Ik moet ongelooflijk mijn best doen om een lach te onderdrukken. “Bent u boos?”, vraagt meneer Kees mij weer uiterst schuldbewust. “Helemaal niet,” laat ik hem ter geruststelling weten, “ik vind het geweldig dat jullie zo actief zijn en zo veel plezier hebben. Maar een illegale straatrace… doe dat maar niet meer. Misschien de volgende keer toch maar gewoon een legaal feest organiseren; met de nodige actie en een goede pint. Dat dan weer wel.”
En als bekrachtiging van dit plan, schenk ik meneer Kees nog maar eens een kop koffie in. “Nog een koek erbij?,” vraag ik hem, “we kunnen toch gewoon van élke dag een feestje maken?” En gezellig praten we nog een hele tijd na en fantaseren alvast over het thema voor een volgend festijn.
Deze situatie speelt zich af in een zorgcentrum voor mensen met dementie waar ik op dat moment leidinggevende ben.
