Naast elkaar stonden ze te wachten op de stoep.
'Hi.', zei hij vrolijk.
'Oh, he, hallo!', klonk het geschrokken.
'Ben je nieuw hier?'
'Ja, ik woon hier nog maar net. Ik moet nog even uitzoeken hoe dit werkt. Zijn er nog bijzonderheden die ik moet weten? Ze hebben eigenlijk vrij weinig uitgelegd over wat ik nu precies moet doen hier. Kun jij me dat uitleggen misschien of hebben we daar geen tijd voor?'
Als ze nerveus was, praatte ze teveel.
Ze probeerde zichzelf te kalmeren.
'Oh, dat valt allemaal erg mee hoor. Je hoeft eigenlijk niet zo veel te doen. Het moeilijkste heb je al gedaan: Alles meenemen!'
'Ja, dat is gelukt. Kun je het zien?', vroeg ze verschrikt.
'Een beetje. Maar dat is alleen maar goed toch? Staan we hier in ieder geval niet voor niets.'
'Ja, nee, dat is ook weer waar.', lachte zij opgelucht.
'Kom jij hier al lang?'
'Ik denk dat dit mijn honderdste keer is.'
'Oh echt? Zo lang al?'
'Vind je dat veel?', vroeg hij verbaasd
'Nou, ja, eigenlijk best wel. Ik moet het nog maar zien te halen.'
'Ah joh, gaat vanzelf. Gewoon op tijd hier staan, dan komt het helemaal goed.'
Er viel een korte stilte.
'Hoe kom jij eigenlijk aan die stickers?'
'Deze?? Die kwam ik ergens tegen. Heb ik bewaard en later opgeplakt. Kan ik mezelf toch een beetje onderscheiden van de anderen.'
'Mag ik je nog wat vragen?'
'Tuurlijk. Brandt maar los. Of ik antwoord geef hangt af van de vraag. Haha.'
'Gaat het wel eens mis?'
'Mis? Hoe bedoel je?'
'Gewoon: Mis. Dat ze ons vergeten of dat er iets uit de wagen valt? Zoiets.'
'Vroeger wel maar tegenwoordig hebben ze een vaste route. Dus dat vergeten, kun je wel vergeten. En uit de wagen vallen, zeg je? Dat weet ik niet. Heb ik nog nooit meegemaakt.'
'Gelukkig!'
'Oh kijk, daar heb je ze. Klep dicht nu, ik spreek je binnenkort vast en zeker nog een keer.'
'Dank je wel. Tot ziens!'
Een grote vrachtwagen stopt vlak voor haar neus.
Een man pakt haar beet en hangt haar in twee klemmen.
Naast haar hangt iemand die ze nog niet kent.
Zuchtend komt de machine in beweging.
Ze voelt zich loskomen van de grond en voorover hellen.
Steeds hoger en steeds verder.
Als ze armen had gehad, had ze ze uitgestoken van opwinding.
Nadat ze alles heeft gegeven wat ze in zich had, wordt ze nog twee keer kort door elkaar geschud.
Sissend zet de machine haar weer op de grond.
De man rijdt haar terug naar de stoep en pakt snel de volgende twee.
Opgewonden kijkt ze om zich heen.
Op zoek naar iemand om te delen.
Hij staat wat verderop, te genieten in het zonnetje.
Ze besluit daarom stil te wachten op wat komen gaat.
Haar eerste keer zit er op.
Hier kan ze wel aan wennen.
