Gezellig, een avondje vrouwen onder elkaar. De sfeer is uitstekend wanneer het onderwerp ‘sport’ ineens de revue passeert. Ik krijg al een tongriem blessure als het woord mijn mond uitrolt, zonder enige overdrijving. Dat komt omdat ik een beelddenker ben. Ik zie direct horrorbeelden van hijgende hardlopers, zwetende wielrenners in veel te nauwe, onappetijtelijke turnpakjes, kreunende tennissters die klaarblijkelijk goed klaarkomen van het meppen tegen een racket, en spugende, schreeuwende en over het algemeen lelijke voetballers in door modder gedrenkte shirts.
Kortom: van sport word ik doodmoe, kotsmisselijk, depressief en frigide. Lichtelijk beroerd doch zeer sportief, al zeg ik het zelf, leg ik een zak chips weg en zie de competitiestrijd tussen de dames over wie het ‘het meest sportief is’ met lede ogen aan.

Zo niet mijn vriendinnen. De eerste begint te vertellen dat ze sinds kort met veel plezier, dat kan blijkbaar, aan zumba doet, want ‘oh, daar word je toch zo strak en gespierd van’.  De tweede pocht vervolgens dat ze al jaaaaaaren op hockey zit in een team ‘gewoon voor de lol en goed om de sociale contacten te onderhouden ’.Ik , de beelddenker, kijk bedenkelijk want volgens mij hoor je op de eerste plaats niet op hockey te zitten want hoe komt die bal dan in hemelsnaam vooruit? En ten tweede: Zitten? Lol? Ja, aan de bar in de kantine zeker?

De derde, tot slot, is het meest fanatiek, want die doet aan yoga (is dat überhaupt een sport eigenlijk), fitness en volleybal want tja ‘zo blijft je conditie en gezondheid op peil en ach, ik moet toch iets met mijn vrije tijd.’ En ik denk: zoek gewoon een leuke jonge vent, blijft je conditie ook van op peil, zonder dat je de deur uit moet. Maar dat ben ik dan hé. Creatief en flexibel van geest.

‘En jij An, doe jij nog wat aan sport?’ Ik schrik op uit mijn gedachten. Drie nieuwsgierige gezichten kijken me vol verwachting aan. Ik slik gauw mijn laatste slokje cola door en doe zogenaamd achteloos een haarlok achter mijn oor en denk: An, overdrijven gaat nu niet helpen, daar kennen ze je te goed voor. En liegen kun je ook niet, want daar heb je hen weer te lief voor. Na een minuut die wel een eeuwigheid duurde kon ik er uiteindelijk met veel souplesse uit brengen: ‘lieverds, jullie weten het toch. Ik ben een sportvrouw in ruste.’ 

Kijk, dát kan ik dan wel uit mijn mond krijgen.