Ik was weer eens neergestreken op een van mijn favoriete terrassen in de Amsterdamse Pijp. Ik zat net toen op ongeveer een meter afstand een jonge meid ging staan telefoneren.
Wij waren ongeveer een meter van elkaar verwijderd door een geïmproviseerde afscheiding van een houten bak met wat verlepte plantjes. Heel even was er oogcontact tussen ons toen ik een slok van mijn koffie nam. Het werd mij snel duidelijk: deze meid werkt niet vanuit huis, maar vanaf de straat. Allerlei zakelijke afwegingen, voorgenomen strategieën passeerden de revue.
Ik begon mij te ergeren, maar ik besloot mijn aandacht te vestigen op de nepbedelaar/zigeunerin met de kar met tien tassen die steevast door de buurt schuift en altijd maar weer haar hand ophoudt. Ook ik gaf haar altijd geld totdat ik op een dag zag dat ze door een vent in een Mercedes werd opgehaald. Hoeft niets te zeggen, maar toch.
Ik dwaal af. De jongedame beëindigt eindelijk haar telefoongesprek. Ik vraag haar wat voor een zakelijk belang erbij gebaat is dat ik haar gesprek heb gehoord. ‘Wat bedoelt u?’ vraagt ze vinnig.
Ik zeg maar niets meer en geef de nepbedelaar een paar euro.
