Plechtige communicatie

Kort samengevat kan het twee kanten uit als je tegenover mij zit. Of ik babbel je suf, waarbij mijn tong en mijn verstand op twee totaal verschillende snelheden opereren, of ik klap geheel of gedeeltelijk dicht. In het laatste geval denk ik altijd lang en goed na voordat ik op plechtige wijze iets stoms zeg. Tenzij ik helemaal blokkeer en tilt sla.

Enerverend druk, chaotisch, lawaaierig en overheerst door toeters, bellen en lichtstralen. Mijn hoofd is als een flipperkast vol absurde, soms vunzige gedachten. Als een bezetene druk ik op die knoppen aan de zijkant, zodat mijn lippen bewegen om dat stalen balletje in het spel te houden en punten te scoren, om het gesprek te laten vloeien of toch minstens op gang te houden en tegelijkertijd deftig te laten verlopen zonder dat er stiltes vallen. Maar af en toe moet ik me gewonnen geven. Dan slik ik het balletje in en krijg ik even later buikkrampen.

Je beseft niet half hoe gecompliceerd het is. De flippergeluiden overheersen qua volume bijna altijd de woorden van mijn gesprekspartner en de kunst van het liplezen ben ik jammer genoeg niet machtig, anders was ik wel gynaecoloog geworden. Of doof. Ja, doof. Dat ben ik dan min of meer. Bijgevolg hoor of verwerk ik lang niet alles wat mijn praatgenoot meedeelt of komt het gezegde pas dankzij ondersteunende gebaren of gelaatsuitdrukkingen en dusmet enige vertraging binnen, waardoor mijn uitlatingen af en toe niet helemaal aansluiten op het gezegde. In het ergste geval stroken ze totaal niet met het onderwerp. Dan volgt er wenkbrauwengefrons en bedenkelijk gekijk, waardoor ik nog zenuwachtiger word en nog intenser begin te flipperen.

Tenzij je me zover krijgt dat ik me op m’n gemak voel bij jou. Dan gaat de stekker van de flipperkast uit het stopcontact, begint het échte contact en doen stiltes er plots niet meer toe. Dan worden ze zelfs aangenaam. In zeldzame gevallen verloopt deze gewenning als vanzelf, door je glimlach, je reacties, de manier waarop je iets zegt, de bedaardheid of behaardheid van je wenkbrauwen of het uitnodigende van je karakter en je gezicht. Dan voel ik me als een kind. Vrij van alles wat moet en nieuwsgierig naar alles wat mag. Een spontaan snel of langzaam proces, waarbij ik er al even ongeremd en automatisch van uitga dat het wederzijds is.

Mei 2019. ‘Ik bedoel dit niet seksueel, hoor, maar door onze zitposities, je vrij korte plooirokje en de nogal grote open ruimte onder je bureau, zie ik jouw blote linkerbeen momenteel constant ritmisch op en neer huppen. Dat leidt me af van ons gesprek, zonder dat het onaangenaam wordt. Integendeel, je hebt een mooi slank en glanzend linkerbeen en de rechterversie moet zeker niet onderdoen op esthetisch vlak. Ongetwijfeld zijn ze allebei heel zacht, bovendien compleet onbehaard en lekker glad, volgens mij zelfs ingesmeerd met een vochtinbrengend zalfje en volledig vrij van cellulitis en andere noemenswaardige oneffenheden … Daarnet, toen je je benen nog niet gekruist had,zag ik trouwens dingen die ik eigenlijk niet mocht zien, geloof ik. Mooi. Ja, mooi. De lente is veruit mijn favoriete seizoen. Veruit doet me nu ineens ook denken aan de afwezigheid van bepaalde klederdracht die sommigen essentieel vinden, terwijl ze zonder het te beseffen in een keurslijf geperst worden. Anderen laten alle remmen los en genieten van hun vrijheid en hun lijf dat gekeurd wordt. Ik merk dat de lente jou ook goed doet. Die maakt je speels en wulps. Mooi. Waar waren we?’

De jonge, blonde psychologe die me het voorbije uur in de vorm van een verkennend gesprek had ondervraagd aangaande mijn vermoedelijk autisme en nog een aantal andere stoornisjes, stond halverwege mijn betoog als de wiedeweerga recht, deed een paar vestimentaire aanpassingen (vooral toevoegingen eigenlijk) en zei achteraf dat ik in aanmerking kwam voor een hele reeks vervolgsessies bij een meer ervaren psychologe. Bovendien was het gesprek nu meteen afgelopen, vond ze.

Jammer toch. Ik had net mijn stekker uitgetrokken.