Als je gaat behoren bij de jongere ouderen van zeventig jaar krijg je opruim buien. Tenminste ik heb daar last van. Dus ga je aan de slag en direct heb je het grote dilemma boven tafel. Wat gooi je weg en wat bewaar je?
Weggooien is definitief en met bewaren stel je de erfenis samen, want na deze keer ruim je niet meer op.
Allerlei prularia verdwijnt zonder nadenken in de kliko. Dat is vast weg. Dan begin je aan alle bewaarde tekeningen, plakwerken, handjes afgedrukt in gips en niet te vergeten de vlinder macaroni oorbellen. Wel groen geschilderd en hoe groen!
Ik ben erbij gaan zitten en heb alles in mijn handen genomen en er een kus op gegeven. Daarna volgde deze items de prularia naar de kliko.
Wat was mij overweging bij deze keus?
Ik heb besloten mij af te vragen bij elk ding wat ik in mij handen krijg, of de kinderen, na mijn dood, blij zullen zijn dat ik dit voor ze bewaard heb.
Ik moet lachen bij de gedachte dat mijn zoon blij is met zijn handafdruk van toen hij vier jaar was. Hij zal het zeker niet boven zijn bed hangen. Dus weg ermee. Overleggen, heb ik even overwogen, doe ik niet, Hij zal mij zeker uitlachen.
Mijn dochter zal me voor gek verklaren als ik serieus deze spullen allemaal bewaar.
Toch heel diep in mij doet het een beetje pijn, dit allemaal zomaar weg te doen.
Een diepe zucht geeft lucht en ik stort me nog een uurtje op de dozen met foto’s.
Alles uitzoeken sorteren is een berg werk. Allereerst zal ik moeten vaststellen hoe te sorteren en daar besluiten over nemen. Een portie voor de dochter , een portie voor de zoon om direct aan ze te geven en de rest wordt erfenis, denk ik dan maar. Foto’s van mensen op feestjes, die ik nauwelijks ken, hup in de kliko. Natuur foto’s zijn ook niet mij favoriet, dus ook weg ermee.
Zo ploetert een mens maar door, terwijl dat gewoon eigen schuld is, ik had het ook allemaal kunnen laten liggen.
De laatste hindernis die genomen dient te worden zijn de dia’s. Dat wordt een tranendal. Emoties over de leukste momenten in mijn leven. Plaatjes van een jonge echtgenoot, kleine kinderen die onschuldig lachend op de foto staan, op plaatsen waar wij, hun ouders, naar toe sleepten.
Ook daar streng sorteren, alle vreemde plaatjes, plaatjes van bergen met koeien, veel koeien, de eeuwige vergezichten verdwijnen in een plastic zak.
Zo blijft er een beetje over. Genoeg voor de erfenis. Moe, maar blij met mijn opruimwoede stof ik de dozen af voor ik ze met de restanten in de kast zet.
Ik moet me losrukken, want te veel denken over de erfenis, daar knap je niet van op. Met diverse plaatjes op mijn mobiel ga ik koffiedrinken bij mijn buurvrouw. Zij heeft deze opruimwoede al eerder doorgemaakt, zij weet hoe dit voelt, dus ik word met veel begrip ontvangen.
06-08-2024 |
![]() | Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk hieronder of klik eerst op TOELICHTING voor de werkwijze. |
Wees de eerste om commentaar te geven.
![]() | Graag jouw waardering voor de kwaliteit van deze inzending: Stem 1=minimaal, 2=matig, 3= voldoende, 4=goed, 5=perfect. |
Gebruikerswaardering: 4 / 5
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.
Klik op een titel om de inzending te lezen.