Ik schrik wakker uit mijn middagdutje. Wat was dat? Mijn vrouw roept van boven dat ik de keukendeur op een haakje moet zetten. Nu weet ik het, dat was die klap.
Iedere keer hetzelfde liedje. Na dagen van aanhoudende warmte zet ik in huis alle ramen en deuren open om mijn vrouw die gek is op frisse lucht een plezier te doen. Ik zit op de bank midden in de kamer om zicht te houden op zowel de keukendeur als de deur in de voorgevel. Zo kan ik de katten die op de loer liggen om bij ons naar binnen te glippen, vroegtijdig wegjagen. Het is niet met voorbedachte rade dat ik de tuindeur niet op het haakje heb gezet, maar het komt nu wel goed uit; bij een kamertemperatuur van 26 graden val ik makkelijk in slaap en is het gedaan met mijn oplettendheid.
Ik zie de veren van de parkiet door de kamer zweven en brul naar boven: ‘Wat doen we met Klaasje? Hij staat op de tocht.’
Mijn vrouw roept: ‘Een beetje tocht kan die parkiet wel hebben. Voordat hij kaal is, hebben wij de deur allang weer dicht.’
Ik wist dat ze dat ging zeggen, mijn vrouw denkt heel praktisch, toch gooi ik een doek over de vogelkooi.
Als ze beneden komt trekt zij de doek van de kooi en zegt tegen Klaasje: ‘Die man van mij is geen haar beter dan jij. Ook hij wil niet luisteren en heeft jou weggestopt. Hoe vaak heb ik het al gezegd: Jij moet je niet zo aanstellen en bij tocht gewoon even in de etensbak gaan zitten. Dan heb je nergens last van.’
Ik hoor het hoofdschuddend aan en zeg even later als mijn vrouw de tuin in loopt: ‘Klaasje, trek het je niet aan. Zij denkt dat jij slim bent en haar begrijpt, ik weet wel beter. Spreek haar maar niet tegen want dan loopt de temperatuur in huis nog verder op.’
Zijn antwoord wacht ik niet af. Als ik het doek weer over de kooi hang hoor ik hem fladderen en vraag ik mij af of ik door de ratten besnuffeld ben. Ik zat daarnet zelf ook al Klaasje iets uit te leggen.