Ik kan dat dus niet. Kerst. Sowieso feestdagen, ben ik niet goed in. Zaken als biertjes drinken, dansen en live muziek beschouw ik als feest. Thuis in een kitscherig versierde kamer twee gratis vrije dagen om zeep helpen niet. 

Oké, ik overdrijf. Mijn kamer versier ik namelijk helemaal niet. Voor onze verhuizing naar een twee keer zo knus onderkomen heb ik de voltallige kerstraad een enkeltje Kringloop gegeven. Die twintig, deels onuitgepakte, dozen hadden lang genoeg op onze zolder liggen dutten, tijd voor een ander om het stokje over te nemen. Hopelijk iemand met meer talent voor Kerst.

 

Een week voor Kerst begin ik mijn hart al vast te houden uit angst voor al de jeukerige kerstwensen van lieden die ik alleen ken van diverse groepsapps. Straat- en buurtgenoten, collega docenten van de yogaschool (let op, dat zijn de ergste), voetbalteams van de stiefkids. Elk jaar hetzelfde, zal nu vast niet anders zijn.

 

Dus ik dacht, kom maar door met die dansende kerststerren, jinglebellende Muppets en, tuurlijk, schaatsende beertjes. Ik lust ze dit jaar rauw, want ik was van plan terug te slaan met een oppercynische audiowens in de vorm van 'Mistress for Christmas' van AC/DC. Wordt het vanzelf een stille nacht. Zal ze leren.

 

Goed, twee dagen voor Kerst kwam de eerste binnen. In de yoga docenten app, als ik het niet dacht. 'All I want for Christmas' in een Prince-, Queen- en Amy Winehouse versie. Best geinig eigenlijk. De volgende dan, een gifje: 'Merry Cosmos and Happy no fear.' Wederom niet onaardig gevonden. De beer is overigens los, want vrijwel meteen daarna stuurt iemand een filmpje. Van vier minuten! Ja zeg, daar ga ik dus niet aan beginnen. Oh wacht, het is Pieter Derks. En Pieter Derks is leuk. Hij vertelt een kerstverhaal anno 2020. Kijk maar ff terug anders, briljant lollig. 

 

Langzaam smelt mijn cynisme, ik hou AC/DC lekker voor mezelf. Wat een fijne feestdagen!