Van uit m’n studiootje kijk ik neer op het pleintje voor m’n flatgebouw. Op en rond de stadsbanken overtuigen m’n buren elkaar van de laatste roddels, becommentariëren uitvoerig het weer, steken met elkaar de draak en wuiven achteloos goeiedag naar één van de stads-Sisyfussen die in een hel-oranje vestje en een grijpstang in de hand, zijn witte vuilnisbak op wieltjes achterna slentert.
Dan zet ik Erbarme dich, mein Gott op en voel me als een vreemde in de hemel.
