Wat is dat toch: dat je jarenlang ergens langs kunt lopen zónder te zien wat je moet zien? Zo grenst mijn tuin aan een groot park. Echt een mooi park; dat heb ik altijd wel gezien. Maar een bijzonder park… nooit geweten; totdat ik laatst met een gids op pad ging. Tijdens een excursie vertelde hij over het ontstaan van ‘mijn’ park en over de zeldzame in- en uitheemse bomen die hier zijn te vinden. Blijkt het dus een heus arboretum te zijn waar boom- en plantendeskundigen van heinde en ver graag voor afreizen.
Het begon allemaal ruim 50 jaar geleden. Een ontwikkelingsmaatschappij wilde een grote nieuwbouwwijk uit de grond stampen, maar werd gehinderd door een opmerkelijk natuurverschijnsel: ‘de Peelrandbreuk’. Op deze breuklijn schuiven aardlagen over elkaar. De bovenste aardlaag wordt de ‘Horst’ genoemd, de onderste de ‘Slenk’. Op de breuklijn is de aarde altijd in beweging; niet schoksgewijs, maar als een langzame ononderbroken verplaatsing.
Tegen de zijkant van de hooggelegen aardkorst heeft zich door de eeuwen heen klei afgezet. Hierdoor is een ondoordringbare wand ontstaan die de horizontale waterstromen blokkeert. Het water wordt hier omhoog gedrukt. Eenmaal aan de bovenkant van de Horst loopt het water over naar de laaggelegen Slenk waar het weer snel wegzakt. Door het opdrukkende water is de hooggelegen Horst altijd veel natter dan de laaggelegen Slenk. Rondom de Peelrandbreuk beregenen boeren op de Slenk hun akkers dan ook veel eerder dan op de Horst. En op het hoge deel groeien zegge en riet, terwijl deze planten normaal juist op lage gronden voorkomen.
Ik wil nóg een opmerkelijk natuurverschijnsel met je delen: in de omgeving van de Peelrandbreuk is het water altijd bruin. Het water dat omhooggedrukt wordt (kwelwater), gaat door ijzerrijke grondlagen. Zodra er zuurstof komt bij de meegevoerde ijzerdeeltjes gaan deze roesten. En zo ontstaat de bruine kleur van het water. Vies is het water zeker niet, al denken mensen van elders dat altijd, maar wél voedselarm. Waterplanten en vissen zul je hier niet te vinden. En zwanen en eendjes moeten het vooral hebben van de toegeworpen broodkorsten. Zo… nou heb ik in een poep en een zucht een uiterst complex natuurverschijnsel uitgelegd dat elke dag is te bewonderen in het park achter mijn huis. “Je ziet het pas als je het door hebt!”, zal ik maar zeggen.
Toen de aannemer in de jaren 70 hier begon te bouwen, kwam hij al gauw van een koude kermis thuis. De hooggelegen grond was veel te nat en de sloopkogels sloegen stuk op de ijzerklompen in de grond. Alleen door de aanleg van een groot park konden de waterstromen alsnog in goede banen worden geleid en lukte het om hier toch nog een beperkt aantal huizen te bouwen. In het park vind je meta sequoia’s zoals de watercypres en de moerascypres, maar ook zwarte berken, wilgenbomen, pseudoacacia’s, haagbeuken en krentenbomen, de hazelaar en de esdoorn en nog veel meer. Ik ontdek in het park een Turkse eik van wel 20 meter hoog en een uit de kluiten gewassen Christusdoorn omgeven door manshoge ijzeroerkluiten die bij de aanleg van het park uit de bodem zijn gekomen.
Nou woon ik hier al meer dan 30 jaar en ik zie het nu pas: mijn achtertuin is indrukwekkend mooi en heel bijzonder!
06-09-2024 |
Enthousiast over deze inzending?
![]() | Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk hieronder of klik eerst op TOELICHTING voor de werkwijze. |
Wees de eerste om commentaar te geven.
![]() | Graag jouw waardering voor de kwaliteit van deze inzending: Stem 1=minimaal, 2=matig, 3= voldoende, 4=goed, 5=perfect. |
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.
Klik op een titel om de inzending te lezen.