Inbreken: een goede daad!

Meer dan 10 jaar geleden woonde ik in een rijtjeshuis met tuin.

M’n gebuur van twee huizen verder was een stokoude vrouw die al wel eens wat vergat. Bijvoorbeeld die keer toen zij tot haar grote consternatie buiten voor haar voordeur stond zonder huissleutel. Toevallig kwam ik op dat moment thuis en zag haar vertwijfeling. Of ik haar alstublieft kon helpen?

Dat hoef je me geen twee keer te vragen! Nu had ik bij mezelf al enkele keren ingebroken door m’n arm in m’n brievenbus te wurmen en zo de binnenklink beet te pakken. Nadat er wat wantrouwige blikken werden geworpen door voorbijgangers, begon het me te dagen dat ik net zo goed een briefje op de buitendeur kon plakken met instructies. Dus had ik m’n brievenbus langs binnen voorzien met een metalen veiligheidskap. Helaas loste dit m’n vergeetachtigheid niet op. 

Geen nood, zo bleek: ik kreeg m’n arm dan wel niet meer door de brievenbus, maar na enig vakkundig gepruts aan de verroeste binnenketting van het kelderrooster en wat gewrik aan het vermolmde kelderraam erachter, kon ik me langs een boel stof- en spinnenwebben, én met m’n buik ingetrokken, nipt toegang verschaffen tot m’n –overig ‘inbraakbestendige’- woning. Ook dit manouvre werd na de derde keer onthaald op nieuwgierige blikken die een zeker ‘Aha!’-Erlebnis uitstraalden…

Dus, nadat ik mezelf ook deze noodtoegang had ontzegd door middel van een nieuwe roosterketting, zat er nog maar één ding op (buiten m’n geheugen wat op te vijzelen, maar dat was onbegonnen werk): bellen bij m’n naaste buur. Die was haast altijd thuis, ietwat dementerend en dus vol begrip. 
Met een ladder kon ik dan achteraan het huis makkelijk over onze gemeenschappelijke tuinmuur klauteren. Daar aangekomen kon ik me dan gelukkig prijzen met m’n vooruitziend gesternte: m’n terrasdeur vergat ik zowat altijd op slot te doen. 

Of ik haar alstublieft kon helpen?

Haar brievenbus kon ik wel vergeten: veel te smal. Het kelderrooster idem ditto. Bellen bij haar naaste buren leverde niet-thuis op.  Familie of kenissen die misschien een reservesleutel hadden? Daar had ik blijkbaar een teergevoelige snaar aangeraakt: nee, die waren er niet… Een slotenmaker dan? Tja, maar dat is zo duur hé… 

Er ging me een licht op: misschien als ik nu met twee ladders via de twee hoge tuinmuren zo …? Tja, maar haar achterdeur deed zij altijd op slot.  Blijkbaar had ze overal aan gedacht, behalve aan haar sleutel.
Edoch… er ging haar een licht op: het WC-raampje stond altijd open. Na een vorsende blik op m’n mager postuur (we schrijven anno jaren stillekes hé) wist zij stellig dat dit voor mij geen probleem kon zijn.

Zo gezegd, zo gedaan. In mijn tuin klom ik met één ladder in de hand de andere op, liet de eerste zakken aan de andere kant van de muur waar ik me halvelings schrijlings op posteerde om zo de opgeklommen ladder over de tuinmuur te heisen… Nu ja, je ziet het plaatje hé. Idem dito voor de volgende tuinmuur.
Et voilà! Na het nodige ladderwerk bevond ik me voor haar open toiletraampje dat uitnodigend wagenwijd open stond, maar waar zelfs Magere Hein nog danig wat wringwerk aan zou hebben. Maar nu ik eindelijk zo ver was, duwde m’n trots me met schaven en schampen door het onding tot ik ondersteboven in haar pot belandde.

Oef! Effe bekomen. 
Wauw! Wat een prachtige broccante glazen WC-deur! In het melkglas was een idyllisch herderstafereeltje geëtst. Moest een fortuin waard zijn!

Vol eigendunk omwille van m’n goede-daad-van-de-dag zwaaide ik de deur naar binnen toe open... en bleef aan de grond genageld staan: met een knal versplinterde het bucolisch landschap en viel in scherven voor m’n voeten. Door het gebroken venstergat, waar m’n geest nog wanhopig terug het antieke glas trachtte in te plaatsen, stak de klink van de keukendeur. Twee deuren die tegen elkaar in draaien, zijn geen probleem als je alleen binnen in huis bent: dan moet je de ene sluiten om in de andere kamer binnen te geraken.  De laatste deur die m’n buurvrouw had open gezet was helaas niet die van haar toilet. 

Schoorvoetend opende ik haar buitendeur…