"Hoe kun jij zó hard fietsen op een fiets zonder versnellingen, terwijl ik er 21 heb en bijna niet vooruit kom?”, roept een vrouw verontwaardigd als ik haar voorbijstuif op een leenfiets van de garage. Ik heb zojuist mijn auto achter moeten laten voor een reparatie die veel meer tijd bleek te vragen dan vooraf was gepland. “Ik heb geen leenauto,” zei de monteur, “alleen een oude fiets die je mee kunt nemen.” Ik baal, want de tocht naar huis is een flink eind fietsen en het is vandaag bloedheet. Maar wat kan ik anders? De auto heeft het af laten weten. Dus fiets ik de 20 km huiswaarts en stamp ik flink op de pedalen van de zware fiets.
“Ik fiets normaal gesproken op een racefiets,” zeg ik tegen de vrouw, “dus ik heb wel wat fietsconditie opgebouwd. Maar misschien zijn je banden niet hard genoeg, lopen je remmen aan, moet je ketting gesmeerd worden of is je derailleur vervuild.” ‘Opschepper’ denk ik bij mezelf, al kan ik niet ontkennen dat dit best relevante en deskundigen suggesties zijn.
“Ik weet het niet”, jammert de vrouw. “Ik fiets eigenlijk nooit, maar mijn auto staat in de garage. Ik heb mijn man al gevraagd of hij naar de fiets wil kijken, maar daar heeft hij geen zin in en geen tijd voor zegt hij. Zelf heb ik er helemaal geen verstand van en ik wil eigenlijk ook helemaal niet fietsen”, gaat haar klaagzang onverminderd door. En waarachtig… daar komen zelfs de tranen. Krijg nou wat: ze jankt. Wat een ‘verschutting’.
Als ik weer eens een keer moet huilen ( wat met het ouder worden steeds vaker en vooral ook steeds ongenuanceerder gebeurt) weet mijn zus mij altijd genadeloos op mijn plek te zetten met de opmerking: “Huilenbalkje, nou is het genoeg.” En meteen kan ik de boel dan weer relativeren en de knop omzetten. Wat bij mij werkt, zou natuurlijk bij deze vrouw ook kunnen werken…
En daar gaatie al: “Huilenbalk nou is het genoeg”, laat ik haar op een vriendelijke maar besliste toon weten. “Je gaat naar huis, begint met het oppompen van je banden en rijdt linea recta door naar een fietsenmaker in de buurt met het verzoek of hij je fiets eens goed na wil kijken. En trouwens: fiets ook eens wat vaker! Je zult zien dat het dan een stuk makkelijker gaat.”
Zo, dat is gezegd; en weg ben ik. Stevig stampend op de pedalen van mijn leenfiets die ik weliswaar vervloek, maar die mij toch maar weer mooi thuis heeft gebracht.
