Vorig jaar zomer kampeerden de vriend en ik in het mooie Twente. De kleine boerencamping werd bestierd door een echtpaar op leeftijd waarbij de mevrouw bij het krieken haar dag begon met uitgebreid koffieën en kletsen met elke vroege vogel op de camping die zich daarvoor leende. Vervolgens ging zij in de loop van de ochtend met een Franse slag door het sanitairgebouw, omdat zij van mening was dat deze klus eigenlijk door de campinggasten zelf geklaard moest worden. ’s Middags scheurde zij in haar scootmobiel langs alle caravans en tenten om met elke campinggast uitgebreid een praatje te maken. Steevast sloot zij deze ontmoetingen af met de vrolijk uitgesproken opdracht: “Fijne dag. Geniet ervan!”
Tijdens een wandeling moest ik weer aan deze campingmevrouw en haar dagelijkse opdracht denken. En prompt besloot ik om haar op te bellen en haar gewoon eens te vragen naar de achtergrond van de frequent uitgesproken groet. Dat werd een bijzonder verhaal dat ik hier – met haar goedkeuring – mag vertellen.
“Dag mevrouw. Afgelopen zomer bivakkeerden de vriend en ik bij u op de camping. We hebben genoten van het mooie Twentse land. Maar waar ik nog altijd zo benieuwd naar ben… elke dag bezocht u álle campinggasten om uw bezoekje steevast af te sluiten met de opdracht: Fijne dag, geniet ervan! Waar komt deze bijzondere afsluiting toch vandaan, als ik u vragen mag?”
Aan de andere kant van de lijn bleef het akelig stil. Bang dat ik de vraag verkeerd gesteld had, vroeg ik haar kleintjes: “Heb ik u beledigd?” “Nee,” zuchtte de mevrouw, “maar ik zit te denken hoe ik je het verhaal zal vertellen.” En ze begon gewoon maar bij het begin.
Op 30-jarige leeftijd was ze getrouwd met haar huidige man die boer was en dik tien jaar ouder dan zij. Niet echt een huwelijk uit liefde, maar meer uit noodzaak om thuis weg te kunnen vluchten van een moeilijke jeugd. Ze had nooit de bedoeling gehad om boerin te worden, maar werd het door het vele werk op de boerderij noodgedwongen wel. Ze had het allemaal meegemaakt. Van het melken met de hand tot het computergestuurd voeren en melken wat haar jongste zoon nu deed. Na veel geruzie over de mogelijke opvolging waren drie zonen met hun gezinnen naar elders vertrokken en had de jongste het bedrijf overgenomen. Na 40 jaar hard werken, met een kapotte rug, heupen en knieën als resultaat, had ze gehoopt dat nu haar tijd zou komen. Ze wilde gaan reizen; misschien nog iets gaan studeren. Maar vooral wilde ze lid worden van allerlei gezellige clubjes. Het pakte anders uit.
Toen haar man met pensioen ging, bleek er helemaal geen pensioen te zijn waardoor de armoede dreigde. Zonder overleg toverde haar man de lege akkergronden om tot een camping ‘die hij wel zou beheren, maar zij sociaal moest bestieren’. En wéér ging een droom aan flarden. Want van reizen in de zomermaanden kwam ook nu niets meer terecht. Laat staan van de clubjes en de studie.
Maar de mevrouw weigerde te gaan klagen en besloot haar talent tot ‘social talk’ ten volle in te zetten op de camping. En daarom begint iedere dag met een uitgebreid praatje met de vroege vogels, heeft ze een hekel aan het noodzakelijk poetsen, maar geniet ze van haar dagelijks rondje over de veldjes. Er zijn mensen die elk jaar terug komen; bezoekers die haar in hun verhalen meenemen op verre reizen.
De kampeerperiode is de mooiste tijd van het jaar en ook al zijn haar dromen niet uitgekomen, er is volgens haar nog altijd veel om van te genieten. “En dát wil ik de mensen zeggen; elke dag weer. Zodat ze straks niet denken: had ik maar wat meer genoten”, besluit ze haar verhaal met een lichte snik in haar stem.
Ik bedank haar oprecht en neem me voor om nóg meer te genieten. En ik beloof haar dat ik haar prachtige boodschap ook via mijn blogs verder de wereld in zal sturen.
Dus zeg het voort: Fijne dag. Geniet ervan!