Eigenlijk ben ik gek op gekkies. Die spontane, kleurrijke types van 'net niet 100 punten.' Heb ik een zwak voor. Is vaak wederzijds, vraag me niet waarom.

 

In de Action trof ik er één, een dame met een harde stem. Ik zag haar eerst niet, maar hoorde haar enkele gangen verder. Luid en duidelijk. 'Wat gaat u kopen meneer? Niks? Wat doet u hier dan?',  'Wat een mooi mondkapje heeft u op!' , 'U zegt niks terug, stom hoor!' Vermakelijk, zo op een afstandje.

 

Eenmaal in de wachtrij bij de kassa denk ik de dans deze keer te ontspringen. Toch niet. 'Wat een leuke portemonnee mevrouw.' , 'Waar heeft u die gekocht?', 'Past er ook muntgeld in?' Ik antwoord respectievelijk 'Dank je, hier en nee', zou ik bij een niet-gekkie ook gedaan hebben. Dus.

'Sommige mensen willen niet met mij praten. U wel hè, u bent aardig. Die anderen zijn stom.' Beetje ongemakkelijk dit. Dan iets harder: 'Jullie zijn allemaal stom, behalve deze aardige mevrouw!'

 

Juist. Alle klanten in de rij kijken nu naar mij. Onbedoeld ben ik de spil in een uiterst ongemakkelijke situatie. Hè shit, heb ik nog een vuiltje achter m'n contactlens ook. Dat blijft niet onopgemerkt. 'Kijk nou, stomme mensen, jullie maken die aardige mevrouw aan het huilen!'