Als kind was ik gek op kip. Zonder erbij na te denken wat ik eigenlijk at, kon ik verrukt "kluiven" aan een gemarineerd kippenboutje. Het smakelijkste gedeelte vond ik het velletje. Zodoende kreeg ik ook altijd het kippenvelletje van mijn moeders drumstick. Misschien zelfs wel van mijn vader, maar dat kan ik me niet meer herinneren. Dat glibberige stukje vette hap met bobbeltjes. Onbegrijpelijk, maar waar. 

Ik krijg nu kippenvel als ik er aan denk, om verschillende redenen. 

Onwetendheid is zo gek nog niet. Het bespaart je een heleboel gewetensbezwaren terwijl je eet.