En nog een hondje
En zie, ben ik verleden week op dat hondje gebotst dat met de storting van zijn deposito niet kon wachten tot het weer thuis was, deze week werd ik toch wel geconfronteerd zeker met één van diens al even lange broers of zusters. Van hondenmerken heb ik geen kaas gegeten, ik ken alleen de merknaam van de Mechelse schaper die op het hof van mijn grootouders op gezette tijden werd ingespannen om met de hondenkar enig klein transport uit te voeren. Maar voor de rest ben ik op dat terrein analfabeet. Het creatuur dat ik deze keer voor ogen kreeg, kon ik dus al evenmin duiden als het exemplaar dat ik verleden week de stoep heb zien decoreren. In één opzicht was het wel de tegenpool ervan: het was deze keer wel degelijk een móói beestje. Weliswaar ook op te korte pootjes, en ook weer te lang uitgerekt naar mijn zin, maar met zo een glanzende kastanjebruine vacht, haarfijn gekamd en gemarbleerd met zwarte strepen die over zijn hele lijfje meanderden. Zijn blauwe ogen glansden als glazen knikkers.
Een fijn uitgedoste dame, die met een paar vriendinnen kletste op de stoep van een koffiebar, zag me haar oogappel bekijken, en lachte me aan.
‘Is dat het soort dat ze per lopende meter verkopen?’, riskeerde ik.
‘Die groeien naar voor en naar achter tegelijk,’ lachte ze. Maar dan in ernst: ‘Dat is een teckel, meneer, maar geen banale teckel, het is een ‘teckel harlekijn’. Die kan je alleen maar in Aken krijgen. Google maar eens.’
‘Een harlekijn? Speelt die dan ook komedie?’
‘Hij is in elk geval in zijn apenjaren.’
‘Een hond in zijn apenjaren…’
‘Ja, hij luistert niet meer.’
‘Dat hebben wij toch allemaal ook zelf meegemaakt?’
‘Zo is dat. Het zal dus ook wel voorbijgaan bij hem. Maar die zijn wel niet gemakkelijk af te richten. En om hem buiten te doen poepen, ach meneer! We hebben hem echt een zindelijkheidstraining moeten geven vooraleer hij zijn gevoeg een beetje welvoeglijk deed.’
‘Heb je hem dan ook geleerd om het op te houden als je met hem wandelt in de stad?’
‘Neen, dat wel niet. Maar daartegen zijn we gewapend he’, zei ze. Ze hief haar arm op en toonde een doosje dat aan haar pols hing.
‘Daarvoor hebben we plastic zakjes, nietwaar?’
‘Wat doe je dan met dat zakje als het gevuld is?’
‘Dat gaat in het eerste het beste vuilnisbakje dat op mijn weg staat. Anders neem ik het mee naar huis. Wat ik wel doe: als ik naar de bakker ga, en hij heeft juist iets gedaan, dan plaats ik dat zakje wel even op de stoep en neem het achteraf weer mee. Ik kan toch moeilijk dat zakje meenemen in de bakkerij?’
‘Je zou wel eens voor minder aan de deur kunnen gezet worden,’ oordeelde ik. ‘Mag ik vragen hoeveel uw beestje gekost heeft?’
‘Veel.’
‘Hoeveel?’
‘Veel.’
Ik had er geen flauw benul van hoeveel de liefhebber er voor over moet hebben om met een teckel harlekijn te kunnen pronken. Het zal in elk geval een pak méér zijn dan de luttele spaarcenten die mijn dochter ooit voor haar stratier heeft uitgegeven. Maar de teckel harlekijn was ook in mijn ogen wel een centje waard. En wie weet, worden de plastic zakjes er misschien wel voor een jaar gratis bij gegeven. Dan kan je het beestje toch al eens uit laten, nietwaar?
***
Ooit hebben we zelf een hond in huis gehad, maar nooit plastic zakjes waarmee we ongelukjes op straat moesten repareren. Deze burgerplicht was toen nog niet in de stedelijke reglementen ingeschreven. Mijn dochter had van een korte afwezigheid van vader geprofiteerd om - tegen zijn zin, dat wist ze - dat beest binnen te sluizen. Aanvankelijk zette ik mijn hakken in het zand, maar toen ik vernam dat ze er haar spaarcenten voor had uitgegeven, gaf ik mijn weerstand op. Sprokkel was binnen en hij bleef binnen. Helemaal ongestraft bleef mijn dochters muiterij evenwel niet. Zij zou hem moeten verzorgen, zij zou hem moeten voederen, en vooral: zij zou elke dag zijn drollen uit de tuin moeten wegscheppen. Dat heeft ze ook jaren lang trouw gedaan. Zonder plastic handschoenen en plastic zakjes, maar met een verweerd schopje, dat vanaf dan voor niets anders mocht gebezigd worden dan om dagelijks het restafval van Sprokkel uit het gras op te halen en op de komposthoop te werpen. Waar kon ze er anders mee terecht? Ze kon het goedje toch maar bezwaarlijk over het muurtje bij de buren laten landen? Of zou ze dat stiekem toch eens gedaan hebben? Ik zal het haar eens vragen.
