Dagen rijgen zich tot maanden, tot jaren...zorgeloos verspilde jaren...tot je huid je vertelt dat de schaduwen lang worden.

 

Tijd rimpelt tot niets en nog is de innerlijke storm niet verstild.

 

 

Het besef van eindigheid zet aan tot achterom kijken, om dan eindelijk dat laatste iets prijs te geven aan het grote niets.

En zou het niet kunnen dat, eenmaal uit je ziel en in het daglicht dat laatste iets gewoon verschrompeld?

 

 

Zou het bevrijdend zijn om die laatste geheimen prijs te geven?

Zou het?

 

Maar dan sta je in al je naaktheid voor jezelf. Niet meer mogelijk om het weg te duwen in de krochten van de vergeetput hetgeen je geest soms is.

 

 

Heftig!

 

Maar toch...