Ik hoorde iets vallen en zag nog net aan de overkant van de straat een plastic bekertje over de kasseien rollen. In een probleemloze evenwichtsoefening stond een raaf op de rand van de uitgespaarde opening van een propvol afvalbakje – het soort containertjes dat stadsdiensten in de strijd tegen zwerfvuil tegen een muur of aan een paal bevestigen. Praktisch zijn die bakjes beslist, zeker voor wie er zo één in de nabijheid van het eigen appartement weet hangen…. Ik zag haar in het avonddonker naar buiten komen. Haar blik speurde links en rechts de straat af vooraleer ze tot bij het containertje stapte en er doodgemoedereerd een vol, doorzichtig plastic zakje in perste. Toegegeven, keukenafval tot een komposthoop omtoveren is op een appartement geen sinecure.
De raaf die ik aan de overkant van de straat bezig zag, hield er een andere opvatting op na: in plaats van het containertje met van alles en nog wat te vullen, hielp hij er van alles en nog wat uithalen. Ik bleef hem gadeslaan, want zo een tafereeltje vind ik nu wel niet elke dag op mijn weg. Nerveus stak de vogel zijn kop in en uit het bakje, en zwiepte met zijn snavel het ene propje vuil na het andere naar buiten. Ik vermoed dat het hem om zijn vieruurtje te doen was, maar iets lekkers leek hij niet te vinden. Een oud paartje, arm in arm, bleef eveneens geamuseerd op afstand staan om de vogel alle tijd te gunnen. Zelfs een voorbijrijdende fietser kon hem geen schrik aanjagen. Hij bleef maar snuffelen. De stoep werd rijkelijk gedecoreerd met wat ook in zijn ogen niet méér dan afval was en dus mocht worden weggesmeten. Maar aan iets eetbaars geraakte hij niet. Na een poos leek hij er de brui aan te geven. Hij sloeg zijn vleugels open, en vloog op. Ik dacht dat hij zijn geluk elders ging proberen, maar dat was niet met zijn koppigheid gerekend. Hij tekende een boog in de lucht, en landde in de kortste tijd bovenop datzelfde afvalbakje, met zijn kop naar de opening gekeerd. Hij boog zich naar voren over de rand van het bakje, schatte zijn kansen in, doch riskeerde het uiteindelijk toch maar niet. Even bleef hij onbeweeglijk staan. Gegarandeerd uit pure boosheid omdat hij letterlijk op zijn honger moest blijven, dropte hij zijn waterige handtekening op het dak van het afvalbakje, en koos toen maar snel, als enige vogel ooit, het hazenpad.
uw oren?