De tonen van een klarinet stegen boven de ingeblikte muziek uit van het orkest dat hem via een goedkoop doosje begeleiding bood. Ik bleef vóór hem staan luisteren aan de ingang van de supermarkt waar hij zich op een stoeltje geinstalleerd had. Géén van de andere passanten deed dat ook. Af en toe wierp een voorbijganger wel een cent in zijn muts die aan zijn voeten op de grond lag, maar zonder hem een blik te gunnen, laat staan voor zijn muzikaal aanbod wat tijd te nemen. Als hij met de melodie klaar was, trok ik mijn handschoenen uit om hoorbaar in de handen te klappen. Ik denk dat hij niet gewoon was veel applaus te krijgen. Hij boog voorover en dankte.
´Dank oe, dank oe.´
Ik liet een cent vallen in zijn hoed, wuifde even tot afscheid, en stapte dan de supermarkt binnen. Veel had ik er niet op te halen, die klus was snel geklaard. Toen ik met mijn boodschappen terug buiten kwam, groette hij nog eens als ik aan hem voorbij stapte. Even aarzelde ik, maar keerde dan toch op mijn stappen terug. Ik keek nog eens naar de witte pancarte bovenop zijn spullen die naast hem op de grond lagen. Iemand moest zo goed geweest zijn, de boodschap voor hem uit te printen, dat hij namelijk naar huis wilde gaan, maar daarvoor de middelen niet had: „Ik wil naar huis, maar ik heb geen geld.“ Ik vroeg hem waar hij vandaan kwam. Hij begreep me niet.
„Spaja“, zei hij, waarmee hij toonde dat hij alleen Spaans begreep.
„Espana?“
„Sí.“
„Dedónde en Espana?“
„De Bilbao.“
„Entonces, qué hace aquí en mi país – wat doet u in mijn land?“
Hij hief zijn klarinet omhoog.
„Trato sacar algo de dinero – ik probeer hier wat geld te verdienen“.
Ik vroeg hem waar hij verbleef.
„En la calle – op straat.“
Hij hief vier vingers omhoog en zegde dat hij in vier dagen niets gegeten had. Ik greep naar het stokbrood dat voor de helft boven mijn boodschappentasje uit stak, doch vóór ik het er kon uitnemen, wees hij het af.
„No-no-no, no-no-no.“
„Cómo, no-no-no?“
„No-no-no.,“ herhaalde hij nadrukkelijk.
Ik gebaarde dat ik even tevoren al een cent had gegeven, en signaleerde daarmee dat hij het nu verder met mijn stokbrood moest stellen. Dat ik hem al iets gegeven had, wist hij nog wel, maar hij hield vol: mijn stokbrood moest hij niet. Hij keek me aan met een blik die ik niet echt kon lezen. Wat ging er in hem om? Vier dagen niet gegeten? Ik zette mijn stokbrood weer recht in mijn boodschappentas, en stapte op met een ongemakkelijk gevoel. Achter mij zette het orkest in, meteen kwam ook de klarinet weer op gang.
Enthousiast over deze inzending?
Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk
Wees de eerste om commentaar te geven.
Gebruikerswaardering: 4 / 5
Meer publicaties lezen of zelf meedoen aan een schrijfactiviteit?
Klik op een van de mogelijkheden.
Klik op een titel om de inzending te lezen.
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.