‘Danny, wat ben jij toch voor iemand!’ Merk op hoe ik mijn openingszin afsluit met een uitroepteken in plaats van een vraagteken. Beslist geen toeval. Desalniettemin blijft het vreemd, want ze zien Danny Doorsnee. In feite zou ik deze frequent voorkomende uitroep halsstarrig kunnen beantwoorden met: ‘Ja, ik ben me er eentje.’ Maar dat kan dus niet. Nee, dat kan niet.
Omdat ik met z’n tweetjes ben. Bestaat daar een zinnige uitleg voor? Ja. Meer nog: een dubbel-zinnige. Twee keer zo zinnig dan je in eerste instantie zou bevroeden.
Danny is immers zo dubbelzinnig dat hij naar het schizofrene neigt. Uh-oh. Toom je in, jongen! Je begint in de derde persoon te spreken over jezelf. Typisch voor mensen zoals jij. Leg het er niet te dik op. Je kan de dingen beter langzaam, druppelend laten doorsijpelen dan volle emmergewijs.
Gisteren schreef ik volgend gedicht:
Alleen is maar alleen
Dus werd ik schizofreen
Jongens, wat kunnen wij samen
Een hoop onzin uitkramen!
Schizofrenie als bewuste keuze? Onbewust word ik liever schizofreen genoemd dan dubbelzinnig. Denk maar eens goed na over dubbelzinnigheid. Snuif eens goed door! Er hangt een onfris geurtje aan. Een zweem van achterbaksheid, geniepigheid. Van viesheid. Waarom? Onwetendheid is de bron van alle kwaad. Dat zei Socrates een slordige 2400 jaar geleden al. De meeste mensen weten gewoon niet wat het betekent, wat het inhoudt om dubbelzinnig te zijn.
Wel, ik ben een slaaf. Niet meer of niet minder. Opgezweept door betekenisbeulen zoek en vind ik constant dubbele bodems. Als een geketende, maar anderzijds zo vrij als een vogel. Omdat ik onlogisch ben. Logica brengt je van A naar B. Verbeelding brengt je overal, zelfs al hang je vast. Geboeid. Dubbelzinnig geboeid. Ik weet nooit waar ik naartoe ga, al bloeden mijn polsen uit tweesnijdendheid, al kom ik misschien nooit uit mijn kerker, ik blijf gefascineerd.
Het leven gaat snel en ik ga traag. Als ik overschakel van het luchtige naar het praktische blijf ik hangen. De mensen denken dan al gauw van: Danny met z’n flitsend snelle brein vindt in geen tijd wel een oplossing. Danny bevindt zich op een hoog niveau. Hij is zelfs hoogfunctionerend, zoals dat heet. Allemaal misvattingen. Hoogfunctionerend heeft niks met hoogbegaafdheid te maken. Een hoogfunctionerend autist heeft op het eerste gezicht ‘minder hinder’ van zijn autisme en heeft schijnbaar nauwelijks moeite om zich staande te houden in de maatschappij. De last en de problemen zijn er echter wel degelijk, maar in het hoofd. Onzichtbaar. Wat je niet ziet, is er wél. Dubbelzinnig. Alweer.
Nee dus, in de praktijk kent Danny kent geen logica en is hij inefficiënt. Voert Danny dan iets in zijn schild? Absoluut niet. Danny is een schildpad. Waant zich een schildpad. Een verteller, een verslaggever, met details die anderen minder makkelijk zullen opmerken. Schildpadden kunnen veel meer over de weg vertellen dan hazen.
Zo bang als een haas ja, dat dan weer wel. Vroeger was ik zelfs bang voor Dolly Parton. Ze boezemde me angst in. Zie je? Dat bedoel ik dus. Soms schuif ik een beetje schuin, geobsedeerd zijnde door het obscene, maar eveneens gewaagd zonder enige overweging, eerlijk delend wat ik denk. Ondeugend, doch deugddoend. De mensen zeggen soms ‘foei!’, al giechelen ze wel. In het ergste geval doen ze alsof ze het niet horen, al worden hun oortjes rood. Ik doe het er niet om, echt niet. Ik ben geen perverseling. Denk niet meer aan seks dan de gemiddelde man. Volgens mij zelfs minder. Toch hoor en lees ik constant dingen die ik op een of andere manier in verband kan brengen met het seksuele.
Uit het niets vraag ik aan iemand en niemand van: welke omstandigheden zijn ideaal voor een diepe seksuele penetratie? Iemands mond valt open. Niemand zegt iets. Rare jongens, die twee. ‘Iemand of niemand?’ vraag ik luid. Niemand antwoordt. Ik hoor niks. Net voor de stilte pijnlijk wordt, roep ik: ‘MUISstil en PIKdonker!’ met de juiste klemtonen. Niemand lacht en iedereen is ongemakkelijk. Ik geniet. In gedachten, want daarbuiten zou ik die vraag niet gauw stellen. Er zijn grenzen. De kunst is precies weten hoe ver je te ver kunt gaan.
Omdat ik die kunst niet beheers, blijft Danny Durfal thuis. Danny Doorsnee komt soms al eens buiten en gedraagt zich zoals hij denkt dat hij zich hóórt te gedragen. Hij gedraagt zich naar alle verwachting volgens alle verwachtingen. Ingetoomd en afgemeten. Soms doe ik het niet goed, en dan volgt de zin waarmee ik dit betoog begon. Uiteindelijk komen ‘we’ weer uit bij het dubbelzinnige: terwijl Danny Doorsnee uitgaat en (een klein stukje van) de wereld ziet, is het vooral Danny Durfal die zich amuseert en die het gelukkigst is, ook al zit hij zo vaak tussen vier of meer muren. Geen zinnig mens die het begrijpt. Daar moet je al dubbelzinnig voor zijn.
28-09-2023 |
Enthousiast over deze inzending?
![]() | Jouw commentaar toevoegen? Schrijvers stellen je tips en opmerkingen op prijs. Dat is mogelijk in de tekstbalk hieronder of klik eerst op TOELICHTING voor de werkwijze. |
Wees de eerste om commentaar te geven.
![]() | Graag jouw waardering voor de kwaliteit van deze inzending: Stem 1=minimaal, 2=matig, 3= voldoende, 4=goed, 5=perfect. |
Eerst inloggen s.v.p.! Meedoen is alleen mogelijk voor leden. Nog geen lid? Je kunt je gratis registreren als lid.
Klik op een titel om de inzending te lezen.