Lang, blond en uit Zweden.
Mijn man omschrijft ongevraagd zijn vrouwelijke collega waarmee we – op zijn verzoek - hebben afgesproken omdat we toevallig bij haar in de buurt zijn.
Locatie: het strand. Ik vind het spontaan niet erg meer dat het geen bikiniweer is. Sterker nog: een dikke trui of jas is op deze winderige dag geen overbodige luxe, hoera!

Ik ben nogal een koukleum en heb zelf een lange broek en een warme slobbertrui aan. Bij nader inzien had ik vanmorgen beter wat langer over mijn kledingkeuze nagedacht en iets vrouwelijkers aangetrokken. Wie mooi wil zijn, moet kou lijden. Dat idee.
En waarom wilde ik ook alweer per se mijn haar kort laten knippen terwijl mijn man zo van lang haar houdt?

Met elke keer dat mijn echtgenoot zijn smartphone checkt, komen er ongewild nieuwe onzekere gedachtes mijn hoofd binnenstromen.
Kom op, kappen nu, onzekere muts, spreek ik mezelf streng toe. Laat ik de situatie eens rationeel samenvatten, dat helpt vaak. Even denken: mijn man zit in zijn midlifecrisis, ik ben vaak moe en grommelig sinds we een kind hebben en we wachten op een blonde schone uit Zweden.
Dusss…