Mijn gezin is mijn alles, hoewel ze, de kinderen, inmiddels een zelfstandig leven leiden.
Dat was uiteindelijk wel de bedoeling, de kinderen opvoeden tot zelfstandig denkende wezens. Ik werkte er hard aan.
Onze zoon is, nauwelijks droog achter zijn oren, drieëntwintig jaar oud, als hij vertrekt naar het buitenland. Gelukkig voor mij als moeder niet te ver, dus af en toe bereikbaar met het vliegtuig. Lekker weekendje een Dublin nooit weg, zo blijf je toch een beetje elkaar.
Maar gelukkig na bijna vijf jaar komt hij naar huis met vrouw en kind, de crisis is ook daar hard toegeslagen.
Heerlijk mijn gezin weer onder handbereik, echter niets is minder waar.
Onze dochter, getrouwd, twee kindjes, waar ik als ijverige oma elke week een dagje voor zorg, gaat emigreren, naar Australië.
Dan staat je hart stil en gedurende het hele proces van emigratie hoop je dat ze zich zullen bedenken. Maar nee, het gaat echt gebeuren. Zij hebben gekozen, waar ik oprecht waardering voor heb en zij zijn gelukkig met hun keuze. Ik voel me zielig en ik vind dat ik me zo voelen mag.

 

We zijn nu tien jaar verder, onze zoon maakt carrière en is in Nederland gebleven, gelukkig.
Hij is een geweldige vader, ik ben trots op hem.
Het gezin van onze dochter is mooi, de twee kleinkinderen ontwikkelen zich prima. Ze spreken echt Australisch wat bijna niet te verstaan is.Voor oma en opa blijven ze Nederlands spreken.
Als gezin zijn ze Australiër geworden geworden, waar, als klap op de vuurpeil, onze dochter haar meisjesnaam kwijt is geraakt. Regels van haar nieuwe vaderland. Jammer toch?
Toch is dit waarom wij onze kinderen zo opvoeden. Tot zelfstandig denkende mensen en dát is me gelukt!