Ik beken het eerlijk: ik speel spelletjes met de vrouw van een goede vriend! Als ik dat op deze manier opschrijf, kleurt dat je denken waarschijnlijk direct in vijftig tinten schandaalgrijs. Wanneer ik eraan toevoeg dat ik doel op spelletjes ‘Wordfeud’ is de lading onmiddellijk anders. Taal doet veel. Als een geblondeerde parlementariër de regering verwijt misbruik te maken van wetgeving om een maatregel te kunnen treffen, riekt dat direct naar dictatuur. Als hij had gezegd dat de maatregel naar zijn idee juridisch onvoldoende is onderbouwd, was dat accurater geweest, maar ja daar trek je geen media-aandacht mee. De trek van inwoners van een stad naar goedkopere huizen in buitenwijken omdat de gerenoveerde huizen in de stad te duur worden, noem je daarom ‘deporteren’. Als de politie je verzoekt om in verband met de openbare orde ergens weg te gaan, spreek je van een politiestaat. Daar zit volgens mij de klem. Wij, en politici voorop, gebruiken graag vijftig tinten schandaalgrijze woorden of oneliners. Journalisten publiceren die graag want die scoren bij hun publiek. Vroeger spraken we van ‘vertrossing’, afgeleid van de vroegere omroep de TROS, dat slaat op de steeds meer op oppervlakkig vermaak gerichte media. Nu zouden we kunnen spreken van ‘verframeding’, afgeleid van het Engelse woord ‘frame’: iemand waarmee je het niet eens bent bewust in een negatief daglicht plaatsen. Niet met het oogmerk om elkaars standpunten te verduidelijken en te bediscussiëren, of eventuele toehoorders zo te informeren dat zijn zich ook een mening kunnen vormen. Diskwalificeren van de opponent is het enige doel. Oh nee, ik bedoel natuurlijk: demoniseren…