Pijprokers.
Een steelbijtende splintergroepering, die zo zoetjesaan uit het straatbeeld aan het verdwijnen is.
Dat is op zich geen groot nieuws, en u zult er waarschijnlijk schouderophalend aan voorbijgaan.
Maar mij, als pijproker, gaat het aan het hart.
Want het eerste beeld van pijproken staat in mijn ziel geëtst.
Dat waren de verjaardagen in de jaren zestig, waarbij de woonkamer blauw stond van de pijp en sigarenrook. Als tegenhanger daarvan kleurden de mannelijke familieleden vaak rood, door de met gulle hand geschonken spiritualiën.
Ongelooflijk gezellig, met een kamer bomvol jeneverdrinkende en bolknak paffende familieleden. Chips en nootjes te graai, en ook de advocaat tierde welig.
Daartussen opa in zijn leunstoel, de pijp gevuld met smeulende Voortrekker. En niemand die zich zorgen maakte over eventuele schadelijke gevolgen voor tere kinderlongetjes.
Heden ten dage werd meteen de Kinderbescherming ingeschakeld, pa en ma van de ouderlijke macht ontheven, en opa met een nicotinepleister in de nek gedeporteerd naar een heropvoedingskamp van stichting Stivoro.
En dat terwijl beroemdheden als Albert Einstein, Mark Twain, Harry Mulisch, en zelfs sigarenopperhoofd Che Guevara ons de weg wezen naar het ultieme rookgenot.
Het beeld van Kapitein Haddock die tussen het nuttigen van liters Loch Lomond door, zijn neuswarmertje liet dampen is onuitwisbaar. Een andere kapitein, een zekere Ahab, smeet uit pure frustratie Moby Dick zijn pijp achterna.
Kijk, dat is pas echt een teken van gekte.
Want potvissen roken niet.
Een megalomane massamoordenaar als Stalin stak tussen het de pijp uit laten gaan van de halve Russische bevolking door, regelmatig zelf de zijne op. Ook de heer J.S.Bach lurkte in zijn tijd aan een houten sigaar, en componeerde er lustig op los. De resultaten zijn u bekend.
Maar die tijden zijn voorbij.
Heden ten dage valt er tussen de massa van sigarettenpaffers, vloeitjeslikkers en meurende medicinale jointjes slechts zo nu en dan nog een geurig dampende Peterson of Savinelli waar te nemen.
Wat een armoede.
Nu zet men in de pauze fluks een shot op de rookplek, de witte naald bungelend aan de lippen. Het beeld van kleumende nicotine-junks, die des winters met halfbevroren vingers snel nog een tweede sjekkie rollen teistert ons aller oog.
Een bedroevend schouwspel.
Want waar, o waar zijn de dagen van d'oprechte pijproker gebleven?
Probeer er maar eens een te ontdekken in het huidige tijdsgewricht. De kans over een eerlijk politicus te struikelen is groter.
Terwijl pijproken toch dé remedie is voor de rookgejaagden onder ons, die al filterlurkend van hun karrespoor een snelweg willen maken.
En mocht u zich afvragen of pijprokers wél weten waar ze mee bezig zijn, kijk dan eens naar ons aller ' Schavuit van Oranje ', Prins Bernhard.
Hij stond tenslotte fier vooraan bij de kunst van het levensgenieten.
Want of onze schuinsmarcherende prins nu vliegtuigen bestuurde, oeroude whisky lebberde, Juliana vertelde wat hij van Greet Hofmans dacht, of schone jongedames zijn postzegelverzameling liet zien op de hotelkamer, altijd en eeuwig was daar die pijp!
Daarmee niet bewerend dat pijproken een goede gewoonte zou zijn, dat nu ook weer niet.
Maar zeg nou zelf, had onze Bernhard al die jaren rustig zijn pijpje gerookt, en in plaats van fraaigevormde derrières slechts fraaigevormde bruyères betast, dan had men nu van de prins geen kwaad geweten.
Mijn vrouw is, ondanks al deze lichtende voorbeelden, geen voorstander van het pijproken.
En van mijn schrijverij heeft ze ook al geen hoge pet op.
Want toen ik haar dit stukje liet lezen en vertelde dat het waarschijnlijk niet alle lezers zou plezieren, was haar antwoord:
'No Shit, Sherlock'.
