‘Alles goed met jou?’ ‘Hoe gaat het?”

Zo’n soort opmerking zou je zomaar kunnen horen. Iemand zie jou staan bij de bushalte, zie je lopen in de winkel, op het werk of op school en gooit deze opmerking eruit. Verschrikt kijk je hem aan en dan snel om je heen. Heeft ie het tegen mij?

Is het echt zo goed te zien aan me dat het juist niet goed gaat met me. Dat ik niet lekker in mijn vel zit.

Of is het een loze opmerking van een oppervlakkig geïnteresseerd iemand. Die eigenlijk ook helemaal niet zit te wachten op jouw reactie, laat staan op een serieus antwoord. Want voordat jij je mond kan openen is ie al weer weg of overspoeld jou met al zijn sores en eigen shit.

 

Misschien herken je wel iets van deze situatie.

Ik althans wel. Ik heb van die collega’s die zo’n vraag kunnen stellen en voordat ik maar een echt inhoudelijk antwoord heb kunnen geven, bedelven ze mij over hun privé ellende en shit. Een tijdje geleden viel me dit pas echt goed op. Ik zat best wel ergens mee, en iemand stelde mij deze vraag. ‘Alles goed met je?’ En daar ging ik, ik begon mijn zorg te uiten en was blij dat iemand even wilde luisteren. Blij dat iemand even interesse had in mij. Althans, die indruk kreeg ik door de gestelde vraag. Maar voordat ik 2 zinnen had kunnen uitspreken werd ik bedolven onder diens eigen ervaringen, eigen zorgen, eigen meningen, en nog veel meer. Eigen shit zeg maar.

 

En ik viel stil...bedolven onder andermans shit.

 

Stil, omdat ik geen enkele kans meer kreeg om antwoord te geven op de gestelde vraag.

Stil, omdat ik van slag was eerlijk gezegd. Mijn zorgen gingen over iets serieus en gevoeligs, maar ik voelde keihard dat die ander totaal geen enkele interesse had in mijn zorgen, laat staan in mij als persoon. Het ging blijkbaar alleen maar over diens eigen ervaring en gedoe.

Op dat moment voelde ik me best wel gekwetst. Met als resultaat dat ik me juist afsloot i.p.v. openstelde. Dus precies het omgekeerde effect wat je normaal op zo’n interesse vraag zou verwachten. Natuurlijk had die ander dat totaal niet door, want als je al geen oog en oor hebt voor een ander, dan komt een non-verbale reactie en terugtrekkende beweging al helemaal niet binnen.

 

En vanaf die dag ben ik in mijn omgeving eens gaan letten hoe vaak dit nu eigenlijk gebeurd. Nou…had ik dat maar niet gedaan, want het lijkt wel of het de normaalste zaak is.

Desinteresse viert de boventoon. Ook bij de diverse praatprogramma’s op televisie, serieus of puur voor vermaak, zie je het constant. Er wordt een vraag gesteld, de ander wilt inhoudelijk antwoorden en zijn of haar punt maken, maar krijgt amper tot geen tijd daarvoor. De vraagsteller is blijkbaar belangrijker dan degene aan wie de vraag gesteld wordt.

Ook op sociale media zie je het terug. In een Instagram bericht wordt vaak een vraag gesteld aan de volgers. Maar als er dan al reactie komt dan wordt daar niet op ingegaan, of alleen ‘beloond’ met een like of hartje. Wat was dan de bedoeling van de gestelde vraag?

Mijn eigen tijdlijnen terugkijkend maak ik me ook hier soms schuldig aan. Een leerzame spiegel moet ik zeggen. Waarvoor stel ik eigenlijk een vraag aan die ander? Oprechte interesse of scoringsdrang?

 

En laten we het maar niet over de overheid hebben. Die stellen ook regelmatig vragen aan ons, maar of dat nu echte oprechte interesse is betwijfel ik. Meestal willen ze wat ophalen d.m.v. zogenaamde enquêtes om draagvlak te peilen of het gevoel te geven dat je als inwoner ergens bij betrokken wordt. Je moet maar eens voor de fun zo’n enquête een beetje ontleden. Sta dan niet versteld a.u.b. van de vaak zeer sturende vragen.

Ach...ik dwaal af.

 

Hoe komt dat toch allemaal vraag ik me dan af. Is de mens misschien gewoon bang voor andermans shit? Willen we de zorgen, angsten en problemen van de ander helemaal niet zien, horen en weten? Bang dat we daar dan iets mee moeten doen?
Willen we de antwoorden van de ander eigenlijk helemaal niet horen, want dan gaat onze eigen glorieus moment of plan ten onder?

Willen we een ander niet oprecht zien en aanhoren?

Willen we een ander misschien gewoon niet echt leren kennen, oprecht helpen? Mooi spiegelmoment om deze week eens bij stil te staan toch?

 

Wat een shit onderwerp eigenlijk nu ik er zo bij stil sta, kan me beter met iets anders bezighouden

 

‘Hoe gaat het eigenlijk met jou?’