Lost in this world.i even get lost in this song....soms springen melodieën zomaar in mijn hoofd zonder enige aanleiding. Maar deze week was het de ideale titelsong voor mijn dagenlange stress. Ik had namelijk geen toegang meer tot mijn smartphone. Ik had mezelf helemaal buiten gesloten. Te vergelijken met ,de sleutel verloren en niet meer langs de achterdeur het huis binnen kunnen. Je kan tegenwoordig niet zeker genoeg zijn. De eerlijke of minder eerlijke vinder het zo moeilijk mogelijk maken bij verlies, dat was mijn bedoeling. Daarom had ik speciaal mijn scherm vergrendeld, zo kon niemand ongevraagd binnen. Ware het niet dat ik, na een verdachte aanmeldingspoging ergens in Anderlecht, voor alle zekerheid mijn wachtwoorden opnieuw had ingesteld en bijna gelijktijdig mijn batterij uitviel waardoor ik nadien geen toegang meer had tot dit kleine apparaat. Er was dus iets grondig misgelopen.
Confronterend te beseffen dat er in dit kleine bakje zoveel zit wat je eigenlijk wel heel belangrijk vindt. Foto's, schrijfsels, geheugensteuntjes, agenda,opnames. Dat is ondertussen allemaal foetsji. Links en rechts en via via zijn er nog wel wat dingen te recupereren. En die backup, tja die ging ik wel eens maken...Ik ben gedwongen om met een schone lei te beginnen. En te waarderen wat ik heb. In dit geval is dit een oude smartphone met gebarsten scherm, als tijdelijke oplossing tot de andere is hersteld. Maar de gedachte dat ik weer alles kan volgen rondom mij is belangrijker dan de staat van het toestel op zich. Het maakt me zelfs nederig en dankbaar. Maar het gevoel van radeloosheid onbereikbaar te zijn heeft me wel een beetje van de kaart gebracht. En natuurlijk zijn we niet echt onbereikbaar, er zijn altijd wel manieren. Maar het idee alleen al dat je dat kleine apparaatje niet meer met je mee kan dragen naar waar je maar wil, heeft een impact. En ook al denken we soms, vroeger hadden we dit toch ook niet, dus waarom zou dat nu dan niet lukken. Vergeet het. Het lukt niet. We zijn gedoemd om voor de rest van ons leven opgescheept te zitten met dit apparaat. Het zit ondertussen onder ons vel. We kunnen niet meer zonder. Ik werd rusteloos, kon de slaap niet vinden, had neiging tot depressieve gevoelens. Ik ging net nog niet rillen als afkickverschijnsel. Dus mij is het nu wel duidelijk. Ik ben verslaafd en kan niet meer zonder het spul.
