Jaren geleden reed ik een schaatstocht. Het dampige weer ademde rust.

Ik reed lekker totdat ik een flauw bochtje maakte en weggleed. Ik pakte een takje van een wilg, maar dat bevroren twijgje brak in mijn hand. Ik hoorde een liedje in mijn hoofd, zoals ik altijd een bepaald liedje in mijn hoofd krijg tijdens het sporten; oortjes heb ik niet nodig.

‘I catch a branch and I break it in my hands…’ ‘There’s just  a little bit of peace in my heart…’ hoorde ik nu. De strakke gitaar en de prachtige, hoge stem van George Kooymans.

Ik hoop dat je tóch dat ene takje aangereikt krijgt waaraan je je vast kunt houden, met een beetje vrede in je hart.