(Ge)mist, kap (er)mee

Beschaamd zit ik in de trein van Groningen - Utrecht. De wens van de NS om alleen te reizen als het niet anders kan, heb ik terzijde geschoven. Wat heb ik anders aan mijn abonnement. Het moet niet gekker worden.

Mijn zelfgemaakte mondkapje bedekt mijn mond en neus. Reizen met de trein is voor brildragers geen pretje. Met mondkapje en bril reis je altijd in de mist. Tot voor kort vond ik reizen met de trein, vooral als ik een zitplaats had, genieten. Een soort Rail Away in Nederland. Naar buiten kijken heeft nu geen zin. Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik nog steeds zonder bril een boek kan lezen. 

Treinreizen anno 2020 ervaar ik als een variant op spoorzoekertje. De essentie is dat de NS het spoor uitzet en dat aan het eind voor mij als brildrager de beloning wacht. Dan mag het kapje af, verdwijnt de mist als sneeuw voor de zon en kan ik zien hoe mooi het ter plekke is. Blijft de vraag: Wat heb ik onderweg allemaal aan schoonheid gemist? 

NS. Niet Sproeien is een goed advies/ hygiëne kan altijd beter/ mondkapjes zijn altijd vies/ ik houd de 1,5 meter/ daarom is mijn devies: mondkap nee, kap ermee