Blondes have more fun?

Dat "haar" altijd! Typisch vrouwelijk en sowieso een belangrijk gespreksonderwerp onder vrouwen.
Een jaar of twee geleden besloot ik voor mezelf en mijn haar om een kleurperiode te staken en voor puur natuur te gaan. Elke morgen uitkijken naar de (alweer) eerste grijze haren na de laatste kleuring, ik had er gewoon genoeg van.
Het werd een gevecht met mezelf. Van aanvaarding. Van vergrijzing en veroudering. Van twijfel en tong uitsteken naar mijn eigen spiegelbeeld, omdat je jezelf ziet in vergrijzde toestand en niet goed weet of dit nu wel de juiste keuze was. Die verdomde uitgroei. "Ja die uitgroei altijd he!" zeggen de vrouwen dan onder elkaar. Met een licht dramatische intonatie.
Meermaals met het laatste reserve kleuringsmiddel in de hand gestaan met maar één gedacht.. Nu doe ik het! En dan toch maar weer doorgebeten en het doosje mooi terug in de kast gezet. Tot het volgend moment van zwakte.
Maar goed, stilaan herkenden mensen me weer en werd iedereen het gewend. En er kwam een periode van totale aanvaarding en gelatenheid. Zelfs de jonge mensen kozen grijs omdat het hip bleek te zijn.
Maar her en der werd er ook onbewust gehandeld naar mijn grijze haren.
Neem nu bijvoorbeeld de werkman die hier enkele maanden geleden aan de slag was. Ben jij de oma? Nee hoor, ik woon hier en ben nog maar een vijftiger (oen), dacht ik bij mezelf.
Of dat jongetje die in de bus op de tarmac spontaan ging rechtstaan voor mij, wel na een teken van zijn nog jeugdige vader, om mij te laten zitten.
Wat lief, dacht ik in eerste instantie. In tweede instantie dacht ik... 't komt door mijn haar.
Of de oudste broer die ondertussen ook gezegend is met zijn zilveren lokken, zich voorzichtig naar me toekeert en zachtjes zegt... Voor een man ok, maar voor een vrouw is het toch nog iets anders hé.
Dus ik ben gezwicht. Ik wou terug meer fun. Dus mijn blonde highlights verlichten nu mijn grijs bestaan. En het valt goed mee.