Als amateur fotograaf en nog school volgend krijg ik soms de opdracht om mensen te fotograferen, liefst met een blik in hun ziel.

Soms liggen die beelden voor het oprapen zoals in Brussel waar er talrijke bedelaars en daklozen op straat leven en hun bestaan etaleren voor mensen zoals ik. En af en toe treft het je onverwacht hard zoals de foto van de man met zijn dobermann.


En niet alleen in Brussel maar zowat overal is er de mogelijkheid om zulke foto's te schieten, je moet het alleen maar zien. Het hoeven zelfs geen mensen te zijn, verpauperde gebouwen spreken van lang vervlogen tijden, de teloorgang fluistert zijn eigen taal en het is niet moeilijk om dat verhaal te verstaan ook al valt er geen woord.

Zo is er Charleroi, zelden zo'n verdronken stad gezien met achtergebleven ruines van eerder florissante bedrijvigheid en inwoners die moeheid en een totale wanhoop uitstralen.

En dan komen de would-be fotografen er op af om de totale neergang zo sprekend mogelijk vast te leggen, waaronder ondergetekende!


Dat roept de vraag op van: In hoeverre is het ethisch verantwoord om die beelden te verspreiden, bv op sociale media of tentoonstellingen of zelfs om ze te verkopen? Waar is de grens? Is er wel een grens of leg je jezelf grenzen op?


Ik ben er nog niet uit, zit erover na te denken maar fotografie heeft echt wel een voyeuristisch kantje.


Bijwijlen beklijvend en nog moeilijk uit je hoofd te krijgen.