Hier je
Nooit gedacht dat ik nog een traantje zou wegpinken bij de voorselectie van het grote Eurovisiesongfestival. Niet van verdriet. De overwinning van Sandra Kim heb ik destijds gemist. Er was op dat moment een chirofuif aan de gang in het Gildenhuis. Een briefje van moeder op de keukentafel bracht me op de hoogte van onze overwinning toen ik in de vroege uurtjes thuiskwam. Ik herinner me wel nog dat moment, dus het moet toch wel belangrijker zijn geweest dan ik dacht. Nadien begreep ik waarom. Dat kind had een stem als een klok en het knalroze strikje was gewaagd in die tijd. De groene jurk van Barbara Dex had het ooit verbrod voor haar. En de huppelende, blootvoetse dames van Pas de Deux waren te vooruitstrevend in die tijd. En toch had het allemaal wel iets. Gustaph is een bescheiden creatie die stilaan is opgeklommen van naast het podium tot op het podium. In het begin was ik niet wild enthousiast maar hij is stilaan mijn hart binnengekropen omdat het blijkbaar allemaal door mij komt. Dat streelt een mens zijn ego. De stem is goed en hij is gewoon zichzelf. Niemand kan ontkennen dat we dat alsmaar meer naar waarde gaan schatten. Er hing ooit een poster van Boy George op mijn kamer. Het was nieuw en verwarrend in tijden van Rock en Madonna. Maar het stond wel voor onze jeugd en kamakamilia zongen we sowieso mee, al weet ik nog steeds niet waar dat over ging. Het zal wel weer met mijn jeugd te maken hebben dat ik gezwicht ben.
gedicht of verhaal toevoegen s.v.p.
