In de beginjaren van mijn tijd als autobezitter had ik nogal eens hulp nodig bij pech onderweg. Natuurlijk had dat alles te maken met het feit dat mijn auto’s niet meer waren dan ‘schroothopen’ waarbij het – achteraf gezien – eigenlijk een wonder was dat ik iedere keer toch weer op de plaats van bestemming aankwam. Vaak te laat, maar ik was er.
Mijn eerste auto was een Simca 1000; eigenlijk meer een koekblik dan een auto. Meteen maar lid geworden van de ANWB-wegenwacht. Mijn tweede karretje werd een Fiat Panda waarbij je door de kieren van de deuren naar buiten kon kijken. Maar goed: het reed… een tijdje. Het derde wagentje was een Honda Civic die al kort na de aankoop zó gammel bleek te zijn dat ik maar direct doorgereden ben naar de sloop.
Geleidelijk aan werden de auto’s iets groter en iets comfortabeler, maar technisch bleven het nog altijd rampenbakken. De Renault 6 bijvoorbeeld, die zó hard roestte dat ik – toen ik op een vroege ochtend wilde wegrijden – met de bestuurdersstoel door de draagbalken zakte. Of de keer dat ik met mijn Renault 4 keihard moest remmen voor een overstekende bejaarde. De motorkap vloog open en de accu viel met een klap vlak voor de oude dame op het zebrapad in stukken uiteen. Ongelogen waar! Ik ben met een Renault 16 op een voorganger geknald, omdat ik door de remmen trapte. En op de Autobahn bij het stervensdrukke München stopte de auto – OMG alweer een Renault – er gewoon mee. Motor helemaal in de prak gedraaid. Niets meer aan te doen. Weggesleept en linea recta met de trein naar huis.
Vervolgens heb ik jarenlang in Amerikanen gereden, maar ook deze slagschepen lieten me met regelmaat keihard in de steek. Bijvoorbeeld die keer op de A2, ter hoogte van Utrecht, toen de motor van de Chevrolet binnen twee tellen in lichterlaaie stond. Zonder een signaaltje vooraf. Woef! Gelukkig passeerde aan de andere kant van de snelweg het gele ANWB-wagentje en was een vriendelijke meneer van de wegenwacht binnen 15 minuten bij de onheilsplek. Brandje blussen, auto op een sleepwagen en gezellig babbelend met de chauffeur weer naar huis. Of de keer dat de steile berghellingen in Oostenrijk toch een beetje te veel van het goede bleken te zijn voor de oude Dodge waardoor ‘zachtjes in zijn achteruit naar beneden’ nog de enige optie was. Of de vakantie naar Portugal, toen de Buick écht elke dag met de motorkap open stond, omdat er iedere keer weer iets anders kapot was.
Maar gelukkig kwam er na al deze jaren van auto-ellende een flinke periode van pechloos rijden. De beurs was een stuk ruimer geworden en de kwaliteit van auto’s sterk verbeterd. En door de APK reed toch sowieso niemand meer in onbetrouwbare barrels?
Des te groter was dan ook de verbazing toen ik in 2016 voor de eerste keer met de vriend op vakantie ging en er ter hoogte van Bastogne een belangrijk lampje indringend begon te knipperen. Autopech? Hoe kan dat nou? Dat was vroeger maar nu toch niet meer? Maar nee hoor, net als toen, reed ook deze auto steeds langzamer om er uiteindelijk helemaal mee op te houden.
Nou is zo’n pechverhaal de ultieme relatietest kan ik je vertellen; zeker als je elkaar nog maar heel kort kent. Maar gelukkig hebben de vriend en ik de proeve glansrijk doorstaan. Want toen bleek dat in België de garages nét de deuren sloten voor een vakantieperiode van drie weken en wij – na een kort-door-de-bocht-analyse – samen tot de conclusie kwamen dat we ‘ook helemaal niet met een Renault op vakantie hadden moeten gaan (dat was toch vrágen om moeilijkheden)‘, besloten we voor twee dagen een hotelletje te nemen, ons ’s maandags door een sleepwagen naar huis te laten brengen om vervolgens nog diezelfde avond met een andere auto alsnog naar Luxemburg af te reizen. Is de beste vakantie ooit geworden.
Laatst stond ik met een kapotte band; gewoon op mijn eigen oprit. Ik kan heus wel een bandje verwisselen hoor, dus eigenlijk valt dit niet onder de noemer ‘autopech’. Maar ik kreeg met geen mogelijkheid die ellendige bouten los. Puur voor het gemak heb ik toen maar weer eens de ANWB wegenwacht gebeld. Kon ik hen meteen feliciteren met de 75ste verjaardag die ook zij dit jaar in alle stilte moeten vieren. En toen kwam er zo’n fijne man die mij allervriendelijkst en fantastisch heeft geholpen. Waarna ik hem getrakteerd heb op een lekkere kop koffie met een stevige appelpunt. En terwijl wij samen even van dit moment zaten te genieten, kreeg ik ook nog even wat adviezen voor preventief onderhoud hier en daar. “Om autopech te voorkomen”, zei de Wegenwachtman, “want stilstaan met je auto is echt niet meer van deze tijd. Dat deden we vroeger, maar nu niet meer.” En daar hád ik natuurlijk met heel wat smeuïge verhalen op kunnen reageren.
